In de verloskamer viel het me al op dat veel vrouwen een lokje haar in hun mond stoppen als ze net bevallen zijn, dit blijkt teveel bloedverlies te voorkomen. Ook moet je na de bevalling een katoenen doek in je haar knopen en onder veel dekens liggen want dan ga je veel zweten en dat is gezond!
Dit zijn maar een paar kleine voorbeelden, maar midwives Hana Snow en Pos Si Saw vertelden me dat er nog veel meer zijn.
Kortom, het Karen volk is super bijgelovig en laat ik daar nu eens goed gebruik van hebben gemaakt!
Gisteren heb ik namelijk les gegeven over het nut van skin to skin en hoe je het moet toepassen. Skin to skin betekent dat je de baby bloot op de blote borst van de moeder legt voor een uurtje of twee. Hier worden ze heel rustig van omdat ze de geur en hartslag van de moeder herkennen en ze zich veilig voelen. Hierdoor wordt de hartslag en ademhaling van de baby rustiger, hebben ze een stabielere lichaamstemperatuur en bloedsuiker én plassen en poepen ze eerder. Kortom, het is goed voor moeder en kind, want het is natuurlijk ook gewoon heel gezellig om met je kindje te knuffelen.
Hier in Mae La gaat het er na de bevalling anders aan toe dan in Nederland. Het kindje wordt geboren, tussen de benen van de moeder wordt de navelstreng doorgeknipt om vervolgens op een andere plek te worden afgedroogd en ingewikkeld in een doek. Moeders krijgen hun kindje pas na ongeveer 20-30 minuten te zien (compleet ingewikkeld in doeken, zodat alleen het gezichtje te zien is). Ik heb de midwives gevraagd waarom ze dit zo doen. Ik dacht namelijk dat het te maken had met religie of traditie maar dat was niet zo en hier zat ook geen bijgeloof bij, ze waren het gewoon zo gewend. Tijdens mijn les heb ik ze foto’s laten zien van een Nederlandse bevalling en kindjes die direct op de buik van de moeder werden gelegd. Ik vroeg ze wat ze ervan vonden en wat beter was. Uit de discussie die volgde kwam naar voren dat ze het wel wilden proberen, want eigenlijk was het ook wel zo praktisch dat je dan je handen even vrij had en niet zo’n glibberig, nat, bungelend kind vast had...
Het komt vaak voor dat een kindje een hoge hartslag of ademhaling heeft of juist een lage temperatuur (zeker in het regenseizoen) zonder dat het kindje echt ziek is. Tijdens mijn les raakten de midwives al een beetje enthousiast over skin to skin en helemaal toen ik voordeed hoe het moest bij een patiënt. Overjoyed werden ze toen ze de hartslag en ademhaling gingen meten voor en na skin to skin en bleek dat het echt waar was wat ik had verteld! De ademhaling van twee baby’s waarbij we het hebben gedaan gingen van 80 en 92 naar resp. 56 en 53 (normaal is tussen 40-60 ademhalingen per minuut). Hun vraag aan mij was natuurlijk hoe het nu echt werkt, ondanks dat ik ze de gedachte erachter al had uitgelegd, want dit was toch wel heel vreemd vonden ze. Dus vertelde ik dat het eigenlijk hetzelfde werkt als de haarlok in de mond, de omgekeerde slippers en het klappen op de tafel!
Niet heel veel later kwam een vrouw met heftige weeën binnen. Ze riepen mij er meteen bij om te observeren en binnen 4 minuten werd er een kindje geboren en.... dat werd direct op de buik gelegd! Meer had ik niet kunnen vragen!
Gisterenavond speelde zich nog een grappig tafereel af. Ik was hard bezig Microsoft Excel onder de knie te krijgen, mijn hersenen aan het pijnigen met moeilijke wiskundige formules om percentages uit te rekenen, toen ik hard honden gejank hoorde. Nadat dit toch zo’n 5 minuten aanhield, ben ik maar eens gaan kijken. Ik zag twee honden in een bijzondere positie staan, een teefje en een reu. Het mannetje had het vrouwtje besprongen om haar te dekken maar, zo vertelde iemand mij later, is het vrouwtje ergens heel erg van geschrokken waardoor bepaalde onderdelen zich sterk samentrokken. Hierdoor zaten de twee dus letterlijk vast aan elkaar. De enige oplossing is wachten tot het zaakje slap wordt en de twee van elkaar bevrijd worden. Wellicht heeft iedereen dit al wel eens gezien, maar het was voor mij compleet nieuw en het duurde ongeveer 45minuten, het arme schaap... ehh hond...
Afgelopen nacht heb ik bij elkaar 2 uur geslapen. Een 23 jarige vrouw was aan het bevallen van haar tweede kindje. De meeste vrouwen hier hebben een “risk factor”, zoals bloedarmoede, prematuur, leeftijd (ouder dan 40jr of jonger dan 18 jaar). Deze vrouw had ook een risk factor, namelijk “very short”, ze was 1.37m. Om te voldoen aan de criteria van “very short” moet je korter zijn dan 1.40m. De meeste mensen hier zijn namelijk tussen de 1.50 en 1.55. Ik kom hier dan ook over als een reus en mijn schoenmaat (39) komt ook weinig voor. Gabie is nog een aantal centimeter langer dan ik en zij heeft dan ook eigen steriele handschoenen (3 maten groter dan wat ze in Mae La gebruiken) en eigen crocs voor in de verloskamers. Ik loop in de verloskamers meestal op crocs maatje 35-36, maar ach ’t is maar voor heel even. Wat wel erg lachwekkend is, is als we opereren. De operatiepakken zijn namelijk ook maatje “Mae La” en voor ons dus als hoogwater broeken en naveltruitjes...
(voor zo'n schattig kindje blijf ik natuurlijk graag een nachtje wakker)Aan het einde van de dag rijden we weer terug naar Mae Sot. Door het regenseizoen wordt alles steeds groener en mooier... Wat is het toch genieten hier!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten