Noodtoestand: het regenseizoen is begonnen

Na een heerlijk rustig en bloedheet weekend (47 graden in de schaduw), begon gisteren weer de "normale" werkweek...op weg naar Mae La.
In Mae La word ik tijdens de ronde op de afdeling weggeroepen voor een bevalling, een stuitbevalling!
De patiënt zou eigenlijk vandaag langs komen om het kindje te laten draaien, maar de bevalling had zich al ingezet. Het gaat razendsnel en tegelijkertijd komt er nog een vrouw binnen met heftige weeën en al 9 cm ontsluiting.
De midwives roepen een "call for help" en zowel de medics, de kinderarts Claudia als tropenarts Gabie komen de verloskamer binnen...
Een paar minuten later worden eerst de billen geboren, heel duidelijk een jongetje! Dan volgen de heupjes en tot aan de navel gaat het voorspoedig. Vervolgens stagneert het, de vrouw perst enorm goed maar er is geen beweging in te krijgen. Met een aantal manoeuvres worden de armpjes geboren, nu nog het hoofdje. Na drie minuten komt een blauw, slap, niet ademend jongetje ter wereld. Claudia en de medics storten zich op het kindje dat na twee minuten luid schreeuwend laat weten dat hij er is! Gelukkig maar...

Heel kort daarna begint de andere vrouw te persen. In no time is een meisje geboren, mooi roze, huilend, heerlijk!

Na de lunch maken we de afdelingsronde af. Er is een nieuwe patiënte opgenomen, een vrouw van 38 jaar. Ze is voor de achtste keer zwanger (7 maanden nu) en ongelofelijk mager. De maat hier voor ondergewicht is wanneer de omtrek van je bovenarm minder is dan 21cm, haar omtrek is 19cm. Het is misschien moeilijk voor te stellen, maar ik heb nog nooit iemand gezien die zo mager is. Ze kan bijna niet meer eten, geeft steeds over en is compleet uitgedroogd. We doen van alles om de oorzaak te achterhalen, zien het een en ander op de echo en sturen bloedonderzoek naar Mae Sot Hospital. Ze krijgt eten van ons, aangezien ze ook erg arm is. Dan weten we zeker dat ze de mogelijkheid heeft om genoeg te eten. Nu is het wachten op de uitslagen en hopen op het beste!

De auto gaat terug naar Mae Sot. Claudia gaat mee en Gabie en ik blijven slapen in Mae La. Na een half uurtje worden we gebeld door Marcus, een Nederlandse tropenarts die in de migrantenkliniek Wang Pha werkt. Een enorme storm heeft daar geraasd, waarbij bomen afbraken, daken wegwoeien en in no time 20 cm water is gevallen! Hij wilde ons even waarschuwen. In Wang Pha is de kliniek namelijk van cement en golfplaten, in Mae La is alles van bamboe. Niet veel later worden we gebeld door Claudia, haar hele huis in Mae Sot staat vol met water, een deel van het dak is weg, twee huizen verder is het hele dak weggewaaid, bomen zijn omgewaaid, Mae Sot staat blank, er is geen elektriciteit meer en de generator doet het ook niet! Alle samples voor de talloze lopende onderzoeken dreigen te ondooien, laptops zijn kapot geregend...
Als het goed is gaat de storm niet naar Mae La, maar de andere kant op... Wel geven we het even door zodat we enigszins voorbereid zijn...
Een paar uur later begint het zachtjes te regenen, langzamerhand wordt het harder en harder. Gelukkig blijft de wind uit, maar de hoeveelheid regen is echt niet normaal!
De daken zijn van bladeren en zodra de regentijd begint, blijkt altijd pas hoe waterdicht het dak is gemaakt.
Boven de couveuseafdeling (op de video te zien, daar waar de blauwe zeilen liggen), loopt de regenpijp... Doordat er allemaal bladeren in zijn gekomen, stroomt het in een mum van tijd over en loopt het water de afdeling op... De mannen van de patiënten spoeden zich naar de plekken waar het lekt om zo snel mogelijk alles op te lossen. Als behendige bosjesmannen klimmen ze tot in de nok van het dak om lekplekken te dichten en hun vrouwen en kinderen droog te houden.



Op de rechtervideo zie je hoe hard het het ziekenhuisje binnenstroomt. Je kan wel heerlijk douchen en je haar wassen onder de straal regenwater...



Op de zwangerenafdeling staan potjes en pannetjes om water op te vangen.

Naar de verloskamer kan je alleen lopen door een straal van regen...

Ook van de zwangerenafdeling naar de couveuseafdeling, kan je niet droog lopen.


Midden in de nacht melden zich twee vrouwen met weeën... Met een paraplu en hangend aan hun man... Drijfnat bereiken ze de verloskamer. De ene vrouw bevalt 8 minuten na binnenkomst. De tweede vrouw na 15 minuten! Terwijl de midwife het kind aanpakt valt de stroom uit! Daar sta je dan, midden in een plas regen vermengd met vruchtwater, een kind in je handen en stikdonker! Geen hand voor ogen! Ik hoor de midwives tegen elkaar praten en na 10 minuten slaat de generator aan. Ik zie dat ze ondanks dat het donker was, van alles al hebben gedaan met de zwakke zaklamp die ze ergens vandaan hebben getoverd. Blijkbaar zijn ze dit wel gewend... Niet veel later is de vrouw haar kindje al aan het borstvoeden alsof er niets is gebeurd!

De volgende dag verloopt rustig. De regen is opgehouden en de dag verloopt soepel.
In de middag geven we les over het gebruik van een vacuümpomp tijdens de bevalling. Dit is wel eens nodig als het de vrouw niet goed lukt om het kindje er zelf uit te persen. Met de vacuüms gespaard door het OLVG, doen we voor hoe het moet en voert iedereen om de beurt het protocol uit. De midwives doen het geweldig!




Op weg terug naar Mae Sot, zien we opnieuw donkere wolken over Mae La trekken....



(op deze video is een beetje beter een idee te krijgen hoe groot het kamp is, dit is ongeveer eenderde van het kamp. De video stopt vrij resoluut vanwege de Thaise roadblock en je mag eigenlijk niets filmen...)

In Mae Sot is de schade zichtbaar, de netten van de golfbaan zijn helemaal verstrikt geraakt in elkaar en in de tuin voor mijn huisje staan bijna geen bomen meer.




Ook heb ik een nieuwe matras, want die was niet meer te gebruiken. de ramen zijn hier namelijk van muskietengaas, zonder ramen en ik zat precies aan de verkeerde kant. Gelukkig had ik net alles goed opgeruimd en is zijn er geen spullen van mij beschadigd geraakt...
Welkom in het regenseizoen!