Wat een week!

Afgelopen week ben ik veel in Mae La blijven slapen, het was een bijzondere en drukke week. Voor mijn onderzoek observeer ik 20 bevallingen en omdat ik een weekje ziek ben geweest, liep ik wel wat achter. En of het nu komt doordat het regenseizoen is begonnen, het volle maan was deze week of gewoon puur toeval, ik weet het niet maar afgelopen week zijn er ontzettend veel vrouwen bevallen in Mae La en daardoor heb ik al 19 bevallingen geobserveerd!

Op woensdag werkt Gabie op de office in Mae Sot en ben ik alleen in Mae La. De visite doen de midwives zelfstandig om vervolgens elke patiënt met Gabie door de telefoon te bespreken.
Op de PNC (postnatal care, de kraamafdeling) lopen we langs de moeders die in de afgelopen 24 uur zijn bevallen. Wanneer iemand bevalt gaan ze gemiddeld na 15-30 minuten naar de PNC om daar bij te komen. Als ze hebben geplast, niet teveel bloed verliezen, de borstvoeding op gang is en de baby z'n temperatuur goed kan houden en ook geplast en gepoept heeft, gaan ze weer naar huis. Dit duurt over het algemeen niet langer dan 12-24uur.
Borstvoeding is hier zo iets natuurlijks dat ik het nog maar twee keer ben tegengekomen dat iemand "not enough" heeft binnen 24 uur na de bevalling. De midwives lopen langs elke patiënt en controleren moeder en kind. In het dossier wordt daarna geschreven:

"Mother: normal bloodloss, breastmilk enough, feel well. Baby: pink, drink well, pass urine and stool. Plan: go home"

Om te controleren of ze genoeg borstvoeding heeft, trekken ze het shirt omhoog en knijpen even flink in de tepel zodat er een straal borstvoeding op je schoot belandt. Ondanks dat ze vrij conservatief gekleed zijn en ze zich nooit samen verkleden voor een operatie bijvoorbeeld, zijn borsten iets puur praktisch. Zonder gêne trekken vrouwen hun shirt omhoog, knijpen eerst in de tepel om vervolgens borstvoeding te geven. En niet volgens een protocol van elke 3 uur, maar zodra de baby een kik geeft. Dit is ook de reden waarom je zelden een baby hoort huilen. Zelfs 's nachts wanneer ik naast de patiënten slaap word ik nooit gewekt door een huilende baby!
Op de PNC zie je hoe moeders hun baby's verschonen en inpakken in katoenen doeken. Ze hebben geen mutsjes of luiers dus dragen de baby's de eerste maanden alleen een doek.



Omdat de PNC helemaal vol ligt, liggen er ook pasbevallen vrouwen op de ANC (antenatal care, zwangerenafdeling. Onder andere een vrouw waarvan het kindje een hele snelle ademhaling heeft, zonder andere tekenen van infectie. Het is niet heel erg, maar net niet goed genoeg om naar huis te gaan. Ik besluit een typische verloskunde truc te proberen, wat ze hier niet gewend zijn: skin to skin. Dit houdt in dat het kindje naakt op de borst van moeder ligt en vervolgens met doeken om moeder en baby heen. Dit is helemaal niet gebruikelijk hier in Mae La, maar moeder en midwife staan er open voor en onderstaande foto is het resultaat! Na twee uur skin to skin blijkt het kindje een normale ademhaling te hebben en ook de rest van de dag is het goed gebleven en konden ze naar huis!


De midwives zijn razend enthousiast en volgende week ga ik er een les over geven in de hoop dat ze het vaker zullen doen. Het is namelijk bewezen dat kindjes eerder plassen en poepen, beter hun temperatuur kunnen houden, betere glucosewaarden in het bloed hebben en een rustigere ademhaling en hartslag hebben. Ik hoop stiekem dat ze door mijn les dit vaker gaan doen en misschien zelfs wel het kindje als het geboren wordt op de buik leggen... Nu wordt het kindje tussen de benen afgenaveld, op het aankleedkussen gelegd en vervolgens ingewikkeld in de katoenen doeken. Skin to skin was in eerste instantie ook het onderwerp van mijn project hier, maar doordat het zo ongebruikelijk is, leek het niet mogelijk in de korte tijd dat ik hier ben, maar wie weet!

Donderdag was een bijzonder drukke en interessante dag. Samen met Gabie hebben we een vruchtwaterpunctie gedaan bij een vrouw die voor de 8ste keer zwanger was. Al de zeven kindjes hiervoor zijn overleden doordat ze te vroeg werden geboren. Ook deze zwangerschap lijkt het erop alsof ze veel te vroeg gaat bevallen omdat ze zo veel vruchtwater heeft dat de buik zo groot is dat ze baarmoeder "denkt" dat het tijd is om weeën te maken (beetje ingewikkeld verhaal). De enige oplossing is om vruchtwater af te tappen. Daar zijn speciale naalden voor, die we hier niet hebben, maar toevallig zijn de naalden van een bepaald infuussysteem erg dik en worden die gebruikt. Met de echo wordt gekeken waar het kindje zich bevindt om te bepalen waar de naald ingebracht wordt. We tappen 1 liter vruchtwater af! De vrouw is nu al 31 weken zwanger, zo ver is ze nog nooit gekomen! Nu maar hopen dat het een gezond kindje is, want de reden van het teveel aan vruchtwater weten we tot op heden nog niet...


Na de vruchtwaterpunctie bereiden we ons voor om een sterilisatie te doen. Ik dien het medicijn toe waardoor de vrouw in slaap komt en net als ik de naald heb ingebracht, valt de elektriciteit uit. Stikdonker! Ik probeer de arm en de naald zo stil mogelijk te houden en we wachten tot het licht weer aangaat. Gelukkig duurt het maar enkele minuten en kan de operatie door gaan!


In de nacht van donderdag op vrijdag heb ik alles bij elkaar 90 minuten geslapen. De eerste bevalling ging erg vlot. Ze werd ondersteund door haar moeder en een TBA (traditional birth attendent). Deze vrouw is een van de weinige moslima's in het kamp. Op zich merk er niet veel van behalve dat het in hun cultuur gebruikelijk is om te laten horen wanneer je pijn hebt, op zich geen gekke gedachte. In het Karen volk is het juist gebruikelijk om niet te laten merken wanneer je pijn had, en dat was ik onderhand gewend. De midwives waren duidelijk een beetje geërgerd door haar gesteun en gekreun en zelfs ik merkte dat ik dacht "joh, houd je mond es"... Oeps dat belooft wat voor mijn terugkomst! De bevalling verliep verder voorspoedig en er werd een prachtig meisje geboren met een dikke bos haar.
Net toen ik mijn bed in wilde stappen, meldde de volgende vrouw zich. Heftige weeën en in no time had ze volledige ontsluiting. Ondanks dat het haar 5de kindje werd, ging het persen heel moeizaam. Na ruim twee uur persen vroegen de midwifes een "call for help" aan Gabie. Zij sliep ook in Mae La en was 30 seconden later in de verloskamer. Omdat ook het hartslagje van het kindje steeds lager werd, besloten we haar in te sturen naar Mae Sot hospital. Vluchtelingen mogen dus wel uit het kamp voor een medical emergency, maar daar hebben ze verschillende formulieren voor nodig en moeten een aantal mensen gebeld worden om te verzekeren dat het een emergency is. Ondertussen rijdt de auto voor, geen ambulance maar een open busje waar de patiënt in de met zeil overdekte laadbak ligt. Er gaan twee midwives mee die de harttonen van het kindje luisteren en eventueel het kindje opvangen in de auto, indien het opeens toch snel gaat. Het is een uur rijden naar Mae Sot hospital door de bergen. Vervolgens leveren ze de patiënte af bij het ziekenhuis en direct rechtsomkeert te maken naar Mae La.
Als de auto wegrijdt is het inmiddels half 5 en na een uurtje slaap, begint de dag alweer in Mae La camp....

Het voelt ondertussen als een gewone werkdag: eerst visite doen, echo's maken, een sterilisatie en twee keer in de week les geven.
Dit keer gaat de les over steriliseren en hechten. In Mae La voert Gabie twee keer per week sterilisaties uit. De midwives assisteren haar daarbij waarbij ze onder andere hechten. Met een hechtdraadje (gesponsord door het OLVG!) om de grote teen hebben de midwives geoefend met het knopen op de hand.


Ondanks dat ik alles als steeds "normaal" beschouw wat ik hier zie en meemaak, blijf ik me verbazen over de algemene gezondheid hier van mensen. We hebben nu een vrouw opgenomen die zeer sterk vermagerd is, bloedarmoede heeft en 7 maanden zwanger is van haar 8ste kindje. Eigenlijk is niemand hier in een goede conditie tijdens de bevalling en kunnen kleine complicaties grote gevolgen hebben. Vooral bloedverlies. In Nederland wordt de grens voor "normaal bloedverlies" op 1 liter gehouden. Hier is dat 500ml, aangezien zo goed als iedereen bloedarmoede heeft...

De laatste bevalling van de week voor mij was een 16 jarig meisje, het werd haar eerste kindje.
Haar vliezen waren al een aantal uren gebroken en langzamerhand kwamen de weeën opzetten. Ondanks dat aan haar gezicht te zien was dat ze slechts 16 jaar oud was, onderging ze de weeën als een geboren moeder! Zodra iemand hier weeën heeft, luidt het motto: "encourage walking and drinken enough". Het meisje loopt een beetje rond, staat af en toe stil en geeft geen kik. Ook tussen de persweeën loopt ze een beetje door de verloskamer. Ondersteund door haar zus perste ze een prachtig jongetje ter wereld.


Het einde van de werkweek nadert en zo ook een enorme donkere regenwolk. We halen het nog net droog naar de auto toe, waarna de storm losbarst!