Logeren in Mae La

Eindelijk was het zover, ik bleef slapen in Mae La.
De dag begon net als alle andere dagen in Mae La, eerst een ronde over de afdeling, vervolgens een paar echo’s maken en daarna nog een steri (sterilisatie).
De operatiekamer is gelukkig niet van bamboe maar van beton, om zoveel mogelijk bacteriën buiten te houden. Desondanks lopen de spinnen (15cm groot!!) en hagedisjes over de muur en moet je hier en daar een mug of vlieg wegslaan. Tijdens de operatie houdt een midwife de bloeddruk en hartslag in de gaten, een andere midwife assisteert de arts (Gabie). De patiënt krijgt ketamine en valt daardoor in slaap, de huid wordt ook verdoofd. Soms wordt de patiënt tijdens de operatie wakker, maar achteraf is ze dat vervolgens weer vergeten. Ik vind het mega interessant om mee te kijken en heb de laatste keer ook een beetje geassisteerd, voelde me zowaar een echte dokter!
Na de steri begint de lunch die elke dag wordt klaargemaakt door de staf hier: heerlijke pittige rijst met groenten, ei, vlees of vis en daarna verse vruchten. De chili's liggen buiten te drogen in de zon... Mijn maag herstelt zich langzaam dus ik houd het bij een beetje witte rijst en groenten.


Aan het begin van de middag vertrekt de auto weer naar Mae Sot, ik blijf. De junior midwives zijn allemaal in de twintig en mega benieuwd naar het leven buiten het kamp. Ik laat ze foto’s zien van Nederland (“where are the mountains?” vragen ze om vervolgens de ongeloof in hun ogen te zien dat er echt geen bergen zijn in Nederland). En ze vragen alles uit over landen waar ik geweest ben, mijn familie en vrienden, studeren, make-up, alles komt aan bod.
Ook vertellen ze hun verhalen over het leven in Birma, de vlucht naar het kamp, het leven in het kamp en de eeuwige onzekerheid over wanneer ze een officiële UN registration krijgen. Met een UN registration worden ze officieel vluchteling en krijgen ze papieren waarmee ze het kamp uit kunnen en asiel kunnen aanvragen in een ander land. Tot die tijd mogen ze het kamp niet uit.
Ik vind het ongelofelijk om hun verhalen te horen, je voelt je zo’n rich-kid vergeleken met hen. De constante angst ten aanzien van het Birmese leger, ook nu nog in het kamp. De mensen hier in het kamp zijn “non-persons”, ze hebben geen officiële papieren en geen officiële status.

's Avonds spelen de kinderen in het kamp schaken en dammen met kiezelsteentjes en komen ze om de beurt om de hoek gluren naar die "buitenlander met die blonde haren".


Ondanks de indrukwekkende en verdrietige verhalen, was het ook mega gezellig. Veel gegiechel als ik foto’s laat zien van G (“ohhh you have boyfriend, hihihi”) en verbazing bij schaats- en wintersportfoto’s. Ik word opgemaakt met traditionele Karen make-up “Tha Na Kha”. Helpt ook heel goed tegen zonnebrand en voelt lekker verkoelend.


We kijken een film op mijn laptop “the Holiday”, mijn favoriet. Helaas heb ik de Franse versie gedownload, maar dat mag de pret niet drukken want “Jude Law velly handsome” en ze vragen me geregeld door te spoelen als Kate Winslet en Jack Black in beeld zijn, want die Jack Black is maar dik en lelijk, vinden ze.
Tegen middernacht komt een vrouw binnen met een TBA (traditional birth attendent). 75% van de bevallingen in het kamp gebeurt in het ziekenhuisje, de rest thuis met een TBA waarbij veel problemen ontstaan en de mortaliteit hoog is. De SMRU kliniek heeft een afspraak gemaakt met de TBA’s, ze mogen bij de bevalling blijven als ze de patiënt naar de kliniek brengen en geven support of labour. Ook hebben ze verloskundige instrumenten gekregen om een eventuele thuisbevalling veiliger te kunnen doen (voor als ze de kliniek niet meer halen) en hebben ze trainingen gekregen.
De patiënt bevalt heel vlot en een prachtig jongetje is geboren! Ik heb weer een bevalling geobserveerd, nog 16 te gaan (voor mijn onderzoek)!
Er zijn ’s nachts twee teams met midwives. Een slaapt en de ander is aan het werk tot twee uur ’s nachts, daarna wisselen ze. Indien er een calamiteit ontstaat, werken beide teams. Midwives slapen hier overigens met hun kinderen die nog borstvoeding krijgen. Mijn kamertje is naast de midwives en ze hebben speciaal voor mij een ventilator in het kamertje gezet, want “you are foreigner, you can’t take the heat”. Van twee uur ’s nachts tot half zeven slaap ik als een baby.

Wat overigens best bijzonder is, is dat je ’s nachts niets hoort! Geen babygehuil, geen zuchtende en puffende vrouwen, serene rust.
De volgende ochtend weer een bevalling! Ook al zo snel, binnen een uur! Dat is makkelijk observeren zo...
Na de ronde op de afdeling, presenteren er twee heel bijzondere patiënten zich bij de echo.
Een 25 jarige vrouw die voor de 7de keer zwanger is. Haar zes kindjes zijn allemaal overleden doordat ze te vroeg geboren zijn in Birma (na zeven maanden). Deze zwangerschap lijkt het ook weer mis te gaan. Ze heeft zo veel vruchtwater dat haar buik weken voor loopt en de baarmoeder daardoor denkt al groot genoeg te zijn om te bevallen. Om dit te voorkomen moet er wat vruchtwater uit. Met een naald die eigenlijk bedoeld is voor bloedtransfusie wordt in de buik geprikt en laten we 800ml vruchtwater aflopen. De naald raakt constant verstopt dus het is nogal een gedoe. Deze handeling is al talloze keren in deze zwangerschap toegepast en ze is al 29 weken en 3 dagen. Hopelijk haalt ze 32 weken, dan is de overlevingskans voor het kindje relatief groot. De vraag is natuurlijk wel, waar komt het door. Wellicht dat het kindje een afwijking heeft en er daardoor zoveel vruchtwater is, dat kunnen we hier niet uitzoeken en zal blijken wanneer het geboren is.
De volgende patiënt is 37 jaar oud en 27 weken en 4 dagen zwanger van haar vijfde kind. Ze klaagt over rugpijn en is ongelofelijk vermagerd. Je kunt de ribben tellen, ze weegt nog geen 40 kilo (148m lang). Tijdens de echo blijkt er een enorme zwelling in de eierstok te zitten en het ziet er niet gunstig uit. Het lastige is dat we geen verder onderzoek kunnen doen hier en er geen geld is om de vrouw naar het ziekenhuis te verwijzen. Uiteindelijk wordt met een beetje sjoemelen de vrouw toch naar het ziekenhuis verwezen, waar ze hopelijk meer voor haar kunnen betekenen.

Op de afdeling komt een 22 jarige vrouw binnen met haar kindje. Zij is ruim drie weken geleden bevallen in het ziekenhuis, dus niet bij ons in de kliniek. Ze werd doorverwezen omdat de bevalling niet opschoot en ze heeft een keizersnede gekregen. Vervolgens mogen ze vijf dagen in het ziekenhuis blijven en dan weer terug naar het kamp. Normaal gesproken komen ze dan eerst langs de kliniek zodat alle gegevens van de bevalling verwerkt kunnen worden (van het ziekenhuis krijgen we niets opgestuurd) en moeder en kind nogmaals worden nagekeken. Omdat ze niet bij de kliniek is geweest, is er een “home visitor” langs gegaan. Zij sporen patiënten in het kamp op die zich niet melden bij een controle afspraak om op die manier alle patiënten in beeld te kunnen houden (en niet ongemerkt verdwijnen/overlijden). Haar zoontje zag er heel erg mager uit en woog maar 1800 gram. Bij de geboorte woog hij 2240 gram, dus hij was echt flink afgevallen. Moeder had dit op de een of andere manier niet als gevaarlijk opgemerkt, dacht dat alles goed was en is daarom ook niet langs gekomen. Het jongetje is meteen opgenomen om te onderzoeken waarom hij zoveel is afgevallen. We vroegen moeder of ze genoeg borstvoeding had, waarop gelijk haar t-shirt omhoog ging, ze even flink in haar tepel kneep waarop een straal borstvoeding in mijn schoot belandde... Aan de borstvoeding kan het dus niet liggen!


De dag loopt ten einde en ik keer vol nieuwe ervaringen terug naar Mae Sot...