Maandagochtend, de week is begonnen...

Mae La is rustig qua bevallingen, de zwangerenafdeling ligt helemaal vol. De ondervoede zwangere vrouw waar ik eerder over schreef, kan nog steeds slecht eten en drinken en heeft veel pijn. Vorige week hebben we haar al helemaal onderzocht, maar konden we niets vinden wat de pijn kan verklaren. Met nieuwe medicijnen hoopten we dat het beter zou gaan, maar helaas voelt ze zich nog even slecht. We sturen haar door naar AMI (Aide Medicale International) voor het “feeding program”. AMI heeft een ziekenhuisje in Mae La camp voor alles behalve verloskunde en couveuseafdeling. Hun feeding program houdt in dat ondervoede kinderen en volwassenen opgenomen worden en onder toezicht voeding krijgen (en het ook daadwerkelijk opeten en niet uitdelen aan familie). Hopelijk kan onze patiënt hierdoor een beetje op krachten komen aangezien ze ook nog moet bevallen binnenkort en zoals het er nu naar uitziet, zal ze dat niet aankunnen.

Op de kinderpolikliniek worden alle kindertjes gewogen. Dat gaat in een soort mega unster waar een vrolijk gekleurde sarong aan hangt. Kindjes met een te laag geboortegewicht en prematuren worden om de dag gewogen. De moeders komen vanuit het hele kamp naar ons toe lopen voor de controles. Wat ik niet had verwacht is dat eigenlijk iedereen op komt dagen, ook voor de wekelijkse zwangerschapscontroles. In eerste instantie kregen alle zwangeren extra voedsel als ze kwamen opdagen, wat natuurlijk een goede motivatie is om te komen. Maar zelfs nu dat steeds minder wordt gegeven (alleen aan de ondervoede zwangeren), komt nog steeds bijna iedereen opdagen! Behalve natuurlijk de vrouwen die zich nooit aanmelden en thuis in hun hutje bevallen...
Terwijl we de ronde over de afdeling doen, gluurt een te lief meisje de hele tijd naar binnen. Elke keer als ik naar haar kijk, giechelt ze verlegen en zwaait spontaan naar me... De kindjes hier zien er allemaal te lief en tegelijkertijd ondeugend uit. Bovendien lopen ze overal en nergens rond. Ik heb er zelfs al eens twee de deur moeten wijzen toen ze stiekem de operatiekamer waren binnen geslopen!


De volgende patiënt is ondertussen onderdeel van het interieur geworden. Zoals ik in eerdere berichten heb geschreven, is deze vrouw zwanger van haar 8ste kindje en zijn alle zeven kindjes overleden vlak na de bevalling. Ze heeft, om onbekende reden, veel te veel vruchtwater. Tot voor kort tapten we een a twee keer in de week vruchtwater af (ongeveer 900cc per keer), maar het loopt nu zo snel op dat we elke dag vruchtwater aftappen. Vandaag weer 1 liter! Ze is nu 32 weken zwanger (ruim 7 maanden), en hopelijk houdt ze het nog twee weken vol. Vanaf 34 weken zijn de longetjes zo goed als rijp om het buiten de baarmoeder vol te houden.

In het weekend zijn er weer veel bevallen, maar nu is het rustig. De rest van deze week staat in het teken van het afronden van mijn onderzoek. Volgende week presenteer ik de resultaten in de Obstetric Meeting, dus ik moet goed voorbereid zijn. Op 1 na heb ik mijn bevallingen binnen en bijna al de 480 record reviews zitten in de computer. Woensdag ga ik met Gabie de resultaten vergelijken met die van een jaar geleden om aanbevelingen te kunnen geven. Vervolgens kunnen we de aanbevelingen uitwerken door les te geven bijvoorbeeld.

Tijdens de lunch vertelt kinderarts Claudia over een van de medewerkers van de office in Mae Sot, een vrouw van 28 jaar oud, ik noem haar even “MM”. Ze woont legaal in Mae Sot want ze heeft een paspoort, ze is dus geen vluchteling. Maar haar paspoort loopt over 7 maanden af en om die te verlengen moet ze naar Birma. Behalve dat een paspoort gemiddeld 11 jaarsalarissen kost in Birma, zit haar moeder in de gevangenis vanwege deelname aan een demonstratie jaren geleden. Hierdoor is het voor MM onmogelijk om naar Birma te gaan vanwege de kans op arrestatie. De enige oplossing is om asiel aan te vragen bij een zogenaamd “third country”, verwijzend naar het derde land waar ze zal gaan wonen. Om asiel aan te vragen, moet je eerst in het land zijn. Om in dat land te komen heb je een paspoort nodig dat minimaal nog zes maanden geldig is. Ook heb je een visum nodig als Birmees. Het makkelijkste visum om te krijgen is een “tourist visa”, dat inhoudt dat je een heen en weer ticket moet hebben en je verwacht wordt op een bepaalde datum weer terug te gaan. Doe je dit niet, dan ben je illegaal. Vraag je in de tussentijd asiel aan, dan heb je gelogen over de “tourist visa”, wat strafbaar is. Een andere optie is om met valse papieren te gaan, maar ook dat is strafbaar. Kortom, een flink dilemma dat nog maar weinig tijd heeft om opgelost te kunnen worden.
Dit soort verhalen laat me maar weer al te goed beseffen waar ik ben, wat een wereld van verschil het is waar je geboren wordt en dat identiteitsbewijzen van levensbelang kunnen zijn...

Er is ook nog goed nieuws vandaag! Het jongetje dat vorige week geboren is, gereanimeerd moest worden en later op de dag ging stuipen, mag naar huis! Hij heeft toch wel een bijzonder plekje in mijn hart gekregen en ik ga nog even bij hem langs. Zijn ouders laten me trots zien hoe groot hij al is en ik houd hem even vast. Wat een snoepje! Hij heeft wel wat restverschijnselen overgehouden als gevolg van het zuurstofgebrek, maar het lijkt vooralsnog niet al te ernstig.



Ik eindig de dag in de office in Mae Sot tussen de files die ik nog moet analyseren. Morgen de laatste dingen in de computer zetten...het einde is in zicht.