Just an ordinary friday

Het is alweer vrijdag en we rijden over de hobbelige weg door de bergen naar Mae La camp. Het is ongewoon warm voor de tijd van het jaar, want eigenlijk zou het regenseizoen al zijn begonnen hier en hoort alles weer groen te worden. Zelfs de Birmezen klagen over de hitte. Ik moest er ook even een paar dagen aan wennen, maar het is wel te doen want ik heb een ventilator in de kamer, die overigens ook heel goed werkt als föhn, aangezien ronddraaiende lucht net zo warm is als de omgeving... In het vluchtelingenkamp daarentegen slapen de mensen in bamboehutjes zonder ventilator, bovendien ligt het in een bergdal zodat het er zo goed als windstil is... Dus ik mag niet klagen, want het busje erheen heeft ook nog eens airco!
Onderweg stopt de chauffeur. Er loopt een oudere heel magere vrouw langs de weg. De kinderarts Claudia herkent haar direct. Het is een patiënt van haar. Ondanks dat Claudia kinderarts is, is ze eigenlijk allround doctor en behandelt ze iedereen. Deze oude vrouw heeft al 4 jaar leukemie en tegen alle verwachtingen in leeft ze nog steeds. Ze woont in een illegaal gedeelte, net buiten het kamp. Ze heeft dringende medische hulp nodig, want ze heeft heel veel pijn en is zelfs aan het huilen. Iets wat ik tot nu toe niemand heb zien doen hier! Pijn zie je een beetje aan hun gezicht, als je goed kijkt, maar ze tonen het niet. Omdat ze illegaal is, mogen we haar niet meenemen in het busje want bij de wegblokkades staan Thaise politiemannen en die hebben als taak ervoor te zorgen dat vluchtelingen niet uit het kamp gaan en illegalen Birmezen gearresteerd worden en opgesloten worden in de gevangenis. Hoe ziek je ook bent, dat maakt niet uit. Ik hoorde van Claudia dat deze politie een paar maanden terug nog twee vluchtelingen hebben doodgeschoten omdat ze uit het kamp waren, ze waren namelijk aan het zoeken naar bladeren om het dak van hun huis mee te dichten... De oude vrouw wordt daarom naast het busje op de weg nagekeken. Haar milt neemt de helft van haar buik in, terwijl deze normaal maar ongeveer 125 × 75 × 50 mm groot is. Dat komt door de leukemie en het duwt alle organen aan de kant waardoor ze veel pijn heeft. We besluiten op de weg terug medicijnen langs te brengen en Claudia past de dosering van haar andere medicijnen aan.

Eenmaal aangekomen horen we dat het een drukke nacht is geweest, 5 bevallingen! Waaronder wederom een heel klein kindje die na 28 weken geboren is. Ze weeg 1200 gram en doet heel hard haar best. Ze krijgt een beetje zuurstof en elk uur een paar druppels borstvoeding. De moeder is 18 jaar oud en dit is haar eerste kindje. Het schijnt dat meisjes een betere overlevingskans hebben dan jongetjes, het werd me niet precies duidelijk waarom, dus dat wil ik nog eens uitzoeken
Maar in ieder geval doet dit meisje het tot nu toe goed! Ze is heel klein maar heel alert! Ze heeft een wollen mutsje en een truitje aan, want ondanks de hitte, koelen ze toch heel erg af waardoor ze kunnen sterven.


De zwangerenafdeling ligt helemaal vol en we gaan bij elke patiënt langs. Omdat de mensen op de grond slapen, aangezien er geen bedden zijn, gaan we ook bij elke patiënt op de grond zitten en vragen hoe het gaat, onderzoeken haar en stellen een plan de campagne op. Veel van Birmezen hebben geel poeder op hun gezicht, dit is enerzijds ter voorkoming van zonnebrand, maar ook als make-up. Voor de rest geen mascara of oogschaduw, maar dit gele poeder... heel bijzonder (op de foto staan overigens de midwives met wie ik werk in Mae La).



's Middags loop ik samen met Miumiu (een van de Birmese staf) naar de markt helemaal naar het diepste punt van het kamp. Het is een half uurtje naar beneden lopen en daarna weer een half uur omhoog. Je komt van alles tegen op de markt, heel veel kledingtentjes en ook geverfde (!) kippen, eten, mobieltjes, echt van alles...



Waar ik niet helemaal goed over nagedacht had, is dat het om 2 uur 's middags natuurlijk bloedheet is. Het zweet gutst over mijn lijf, maar ja de mensen hier hebben dat dag in dag uit dus ja... Die enorm slechte levensstandaard die de mensen in het kamp hebben, dat is echt triest. De mensen in het kamp hebben verschillende opties:
1. terugkeer naar Birma, waar ze de kans lopen gearresteerd te worden zonder reden of dwangarbeid, fysiek geweld, etc.
2. in het kamp blijven en dan dag in dag uit opstaan, eten, rondlopen en weer slapen.
3. illegaal het kamp uit naar Thailand toe om daar voor een hongerloon van allerlei kutklussen te moeten doen met het risico opgepakt te worden en ofwel uitgezet te worden dan wel opgesloten te worden in de gevangenis.




Het kamp biedt wel wat werkmogelijkheden, zoals werken in clinic waar ik nu werk. Ook is er sinds kort een soort school voor kinderen. Of je hebt een winkeltje op de markt maar daar in het dal is het niet te doen qua hitte en er is nergens verkoeling in de vorm van een veilige rivier of iets dergelijks. Zeker nu niet met de droogte...
Het enige wat ze wel eigenlijk allemaal hebben, is een mobiele telefoon. Dat is zo iets geks! Zelfs de in oranje gewaden geklede monniken die ik hier zie, lopen met mp3 spelers en mobiele telefoons rond!
Het schijnt pas sinds een jaar te zijn dat er überhaupt iets van bereik is in de bergen van Mae La, maar hierdoor kunnen mensen wel beter contact onderhouden met familie in Birma.
En op zich kost een mobiel hier ook maar een paar euro en bellen kost ook maar een dubbeltje, maar toch een gek idee.

Eenmaal terug in Mae Sot, staat ons iets leuks te wachten. Want... we gaan voetballen met als tegenpartij een andere vrijwilligersorganisatie! 60 Birmese, Europese, Amerikaanse, Australische en Thaise mensen bij elkaar, een grote koelbox met water en cola en een voetbal: het feest is compleet! Ik had net van tevoren nog sportschoenen gekocht voor 5 euro en heb zelfs de assist gegeven en we hebben met 1-0 gewonnen!
Na de voetbal was er een feestje bij een van de medewerkers dat tot diep in nacht duurde...
Het eerste weekend in Mae Sot gaat voor mij beginnen!