De laatste week is ingegaan..

De laatste week is aangebroken... In het weekend heb ik de laatste hand aan mijn eindpresentatie gelegd die ik morgen tijdens de grote Obstetric Meeting ga presenteren.

Vandaag begon de dag met de rit naar Mae La. Door het regenseizoen begint alles steeds groener en kleuriger te worden.... Na een uur heen en weer gehobbel in de auto zijn we er. Tijdens het uitstappen worden we begroet door de puppy’s die zo blij zijn dat we er zijn dat ze spontaan kwispelend over m'n voeten heen plassen...en bedankt.

Onderweg naar Mae La is er al een paar keer gebeld over een zwangere vrouw met heel ernstige astma. We spoeden ons erheen. Ik heb nog nooit iemand in zo’n zware ademnood gezien. Met alle kracht die ze nog heeft probeert ze te ademen. Ze hebben al van alles geprobeerd qua medicijnen maar niets werkt. Ze krijgt zuurstof, maar er is meer nodig om haar op de been te houden. Als laatste redmiddel proberen ze een medicijn dat eigenlijk bedoeld is bij zwangerschapsvergiftiging, maar het schijnt ook te kunnen werken tegen astma. De enige andere oplossing is om haar naar een Thais ziekenhuis te brengen waar ze beademd kan worden, maar dan moet ze het vervoer erheen wel overleven. Na een paar uur lijkt het erop dat ze iets minder in ademnood is dan voorheen. We zijn twijfelachtig positief.

Mijn observaties zitten erop in de verloskamer, dus nu kan ik iets meer interactief aan de slag. Aanstaande donderdag geef ik feedback aan de midwives over wat er goed gaat en wat ze kunnen verbeteren. Dit doe ik door situaties na te spelen. Het ultrasound team speelt de midwives na en ik ben de patiënt. De midwives schrijven vervolgens op wat ze zien dat niet goed gaat. Aan het einde gaan we het bespreken en geef ik nog een powerpoint presentatie met de meest belangrijke punten.

De bevallingen die zich deze week nog afspelen, daar ben ik gewoon bij als extra hulpje (en wie weet pak ik hier en daar een kindje aan...). Vandaag was een drukke dag in de verloskamers. Binnen 25 minuten twee kindjes, een jongetje en daarna een meisje. De eerste bevalling was het vijfde kindje voor deze vrouw, maar daarvan leefden nog drie, inclusief dit jongetje. De bevalling verliep heel snel. In een mum van tijd kwam een te lief jongetje ter wereld. Met ogen open en luid schreeuwend werd hij geboren. Volgens mij wist hij niet zeker of hij nou wel zo blij was om uit de buik te komen...

Terwijl we het jongetje in aan het wikkelen waren in de beige katoenen doeken, begon de patiënt tegenover opeens te persen. Ik spoedde me erheen en samen met de midwife zetten we een prachtig meisje met een dikke bos haar op de wereld.

In de tussentijd leg ik de allerlaatste hand aan de presentatie en reken me suf over percentages. Wiskunde is nou niet bepaald mijn sterkste kant, maar met een beetje hulp ben ik toch een heel eind gekomen.

Aan het einde van de dag, lijkt het beter te gaan met de astmapatiënt, gelukkig...

’s Avonds laat komen Gabie en ik erachter dat er toch een aantal data in mijn presentatie niet kloppen... Tot diep in de nacht maken we laatste verbeteringen en oefen ik nog een keer de presentatie.

In het kamertje naast de patiënten, rol ik mijn plastic kleedje uit, hang de klamboe en val in een diepe slaap.

Dinsdag

Ik word wakker om een uurtje of 5. De midwives zijn hun ontbijt naast mijn oor aan het bereiden: rijst met fishpaste en groente. Het regen pijpenstelen! De design “rainshower”, zo populair in Nederland, is hier tout naturel! Uit elke dakgoot stort de regen in dikke harde stralen naar beneden. Na de laatste regenbui in Mae La, is het dak meer lekvrij gemaakt, zodat de patiënten enigszins droog liggen. Op de babyafdeling hebben ze voor de zekerheid de moeder en de baby’s niet meer onder de dakgoot liggen, je weet maar nooit...

Na het ontbijt, bestaande uit een wrap met bruine bonen, ui en chili, is de dag weer begonnen. Buiten hangt een dikke laag mist in de bergen die Mae La omringen. Langzaam maar zeker trekt de mist weg en komt de prachtige natuur tevoorschijn.

Gedurende de dag ontstaat toch een lichte vorm van zenuwen, helemaal als ik hoor dat ik aan het begin van de vergadering ga presenteren. Ik hoopte een beetje op het eind, als niet iedereen meer even goed bij de tijd is en niet oplet als ik me verspreek....

Eenmaal terug in Mae Sot installeer in de beamer in de vergaderzaal, waarna blijkt dat deze niet werkt met mijn apple laptop... Zodra ik m’n presentatie op een andere laptop open, verspringen alle tabellen, dus dat blijkt ook geen goede oplossing. Dus kijkt iedereen naar mijn laptop schermpje terwijl ik vanaf een andere computer mijn notities bij de hand heb. Na een half uur van percentage naar percentage en decrease, improvement, increase, recommendations, etcetera, zit de presentatie erop!

En dat moet natuurlijk gevierd worden. Niet veel later hang ik aan de bar van de grootste club in Mae Sot: Kungs. Daar passen toch zeker 30 mensen binnen. Met mijn clubje “Mae Sot friends” drinken we op mijn laatste weekje Mae Sot. In de korte tijd dat ik hier ben geweest, heb ik een hoop nieuwe vrienden gemaakt, die ik toch wel ga missen als ik weg ben. Lang leve Facebook!

Ik rol om half twee mijn bed in om na vijf uur weer op te staan voor een nieuwe dag Mae La...

Woensdag

Onderweg naar Mae La passeren we de road blocks van de Thaise politie. Net als iedere dag vragen ze waar we heen gaan en met hoeveel mensen we zijn. Het is voor mij ondertussen bijna normaal geworden om door drie roadblocks heen het kamp te bereiken. Ik vergeet soms bijna dat ik in een vluchtelingenkamp werk.

Op de afdeling is de kleur vandaag geel. Wat ik namelijk nog niet eerder heb verteld, is dat iedere dag een kleur of thema heeft qua kleding. Er zijn geen uniformen zoals in Nederland, geen witte doktersjassen of zusterpakjes, maar gekleurde polo’s. Maandag is lila, dinsdag donkerblauw met EU sterren op de rug, woensdag geel (sommige zelfs met een “i love the king” embleem op de rug), donderdag traditional Karen dress, vrijdag turkoois en in het weekend “free coiche”.

Het gaat gelukkig stukken beter met de zwangere vrouw met astma. Zo goed om dit soort succes story’s af en toe te zien. Ze heeft nog wel veel last en krijgt ook nog zuurstof, maar maandag dacht ik echt dat ze voor mijn neus zou overlijden.

Het is rustig op de verloskamer, geen bevallingen vandaag. Ik werk aan mijn presentatie voor de midwives morgen.

Samen met het ultrasound team spelen we een paar situaties uit in de verloskamer waarbij de midwives moeten opschrijven wat er goed en niet goed gaat. Ik speel de patiënt, dus dat wordt lachen. Daarnaast geen ik les over hoe de midwives het kind aan moeten pakken en dat “zuchten” belangrijk is op het einde van de bevallingen. Nu is het namelijk zo dat de midwives met z’n 3en of 4en mega enthousiast “tjoe tjoe” roepen zodra een stukje van het hoofd te zien is. Door op het laatst de vrouw te laten stoppen met persen en te laten zuchten, heb je minder kans op uitscheuren. Daardoor ook minder hechten (hechtdraad is duur en schaars), minder infecties, prettiger voor de vrouw.

In een les is dit natuurlijk niet aan te leren, maar ik geef een opzetje, net als met de skin to skin les.

Na alle lessen, toneelstukjes en powerpoint presentaties gaan we film kijken met alle medewerkers en patiënten. Ik vroeg ze vandaag welke film ze dan willen zien en wat ze willen eten en drinken. In eerste instantie waren ze erg verlegen en zeiden dat alles goed was, maar na een beetje doorvragen, wilden ze toch graag pizza, hamburgers, wijn, chocola, chips... en graag een “love story movie” met “handsome actor and handsome actress”... Dus dat wordt flink shoppen vanavond!

De auto gaat weer terug naar Mae Sot en we worden uitgezwaaid door een groepje ondeugende maar oh zo schattige kindertjes.