De laatste nacht

Donderdagochtend half zeven word ik gebeld door een Thaise man, met een heel verhaal waar ik uiteraard niets van versta en uiteindelijk het woord “pizza SMRU” oppik. Na wat heen en weer gevraagd, begrijp ik dat ze met 15 pizza’s voor de deur staan van de SMRU en waar ik blijf. Gisterenavond heb ik 15 pizza’s besteld voor het feestje vanavond in Mae La en gevraagd of ze kunnen bezorgen, om 8 uur. Half 7 is dus wel een beetje heel erg vroeg, maar goed ze zijn er in ieder geval. Ik kleed me snel aan en met 6 flessen cola, een paar kilo chocola, 8 zakken chips, 4 zakken snoep, m’n rugtas, laptop, slaaptas en mezelf, stap ik op de fiets. Het doet me erg denken aan de mensen hier die op de fiets 50 kilo eieren opgestapeld op hun achteropje vervoeren...

Eenmaal aangekomen bij de SMRU zit de “Mae La auto” al goed vol met de pizza’s. Tot de nok toe gevuld gaan we op weg naar het kamp. De midwives zijn al helemaal enthousiast als ik ze vertel dat het gelukt is om de pizza’s mee te nemen. Maar eerst een gewone werkdag.

Na de afdelingsronde, loop ik even langs het wonderkindje, het kindje dat na 28 weken zwangerschap geboren is en nog steeds de goede kant op gaat! Ze is al zo ontzettend gegroeid! De eerste foto is van een aantal weken geleden, de tweede van vandaag...

Net na de gewone afdelingsronde, stort de regen naar beneden. Enthousiaste kindjes vechten voor de beste plek onder de dakgoot om eens echt te douchen. Zo snel als de regen op kwam zetten, verdween het ook weer na 20 minuten.

Samen met het ultrasound team bereid ik na de lunch de toneelstukjes voor die we ’s middags zullen opvoeren voor de midwives. We spelen situaties na waarin de midwives bepaalde dingen heel goed doen en andere minder. De midwives schrijven vervolgens op wat er goed en fout ging om het daarna met z’n allen na te bespreken. Tijdens een van de filmpjes vraag ik in het Karen of iets mag drinken: "Pathu oti", maar ik zei per ongeluk "Pathu i-o", wat "ik wil poep drinken" betekent, oeps...

Ik heb een sarong om en een ballon onder m’n tshirt. Het is echt hilarisch. Om twee uur komen de midwives binnen. Onder mijn sarong heb ik een plastic baby tussen mijn benen geklemd die keer op keer “geboren” wordt. Vooral het laatste toneelstukje, waarbij de baby “per ongeluk” op de grond geboren wordt, zorgt bij iedereen voor de slappe lach.

Na de toneelstukje geef ik een serieuze presentatie over alles wat goed gaat en wat beter kan. Er zijn met name twee onderwerpen die ik bespreek ter verbetering. De manier waarop ze het kindje geboren laten worden en het herkennen van foetale nood (wanneer de baby in de buik zuurstofgebrek dreigt te hebben). Zoals ik al eerder heb geschreven, worden vrouwen hier luid toegejuicht om vooral door te blijven persen. Nu moet er ook hard geperst worden, maar het laatste stukje juist gedoseerd om uitscheuren zo mogelijk te voorkomen.

Eerst bespreken we foetale nood. Ik vraag ze wat het is, hoe ze het herkennen en wat ze ermee doen. Door naar de frequentie van de harttonen van het kindje te luisteren, krijg je informatie over de toestand van het kind. Daarom hoor je na elke perswee te luisteren naar het hartje. Hier in Mae La wordt dat af en toe vergeten of te laat na de wee gedaan. Soms is het zo dat net na de wee, de hartslag een beetje daalt en langzaam weer omhoog komt. Dit mag wel een keertje, maar niet te lang. Ik ben gewend om in zo’n geval op te schrijven: “hartslag 60 à 110”. Ik vroeg de midwives of zij dit foetale nood vonden. We kwamen tot de conclusie dat het wel een keertje mag, maar geen drie weeën achter elkaar. Ook vroeg ik ze wat zij in zo’n geval opschrijven. “The best score” was het antwoord. “En wanneer het drie weeën achter elkaar is,” vroeg ik. Nog steeds “the best score”. Ik was best verbaasd. Alhoewel ik al wel wist dat ze het zo opschreven, verwachtte ik dat ze het niet zo maar zouden toegeven. Ik liet ze een voorbeeld zien van een bevalling een paar weken geleden. Ik had zelf de hartslag geteld en deze vergeleken met wat zij opgeschreven hadden. Hier zaten toch wel grote verschillen tussen. Samen met Gabie probeerden we ze te laten inzien dat het niet hun fout is als het kindje in nood is, dat negeren niet helpt en dat het juist heel goed is als je het herkent en er iets mee doet. We vergeleken het met onder water zwemmen. Naar de overkant van een riviertje wil nog wel lukken, maar niet heen en terug, dan verdrink je...

Het volgende onderwerp was “de bevalling”. Aan de hand van foto’s legde ik ze een en ander uit om het daarna op het fantoom voor te doen. Iedereen oefende om de beurt de pop om de baby persend en zuchten geboren te laten worden.

Ze vonden het allemaal heel leuk, maar we hadden helaas wat weinig tijd om er heel diep op in te gaan. Ze wilden er zelfs graag extra les over! Daarom geef ik aanstaande maandag, op mijn echte allerlaatste dag, een extra les.

Na de les krijg ik opeens een cadeautje, een echt traditioneel Karen shirt! Helemaal super...Met trots trek ik het aan en samen met de sarong lijk ik bijna one of the group!

Tegen een uurtje of vijf, half zes begon het pizzafeest. Een aantal midwives had nog nooit een pizza gegeten en ze waren razend enthousiast. Lekker vette ongezonde hap, geen groenten en wel suiker en veel vet. De cola en sprite verdween als sneeuw voor de zon en uiteindelijk ging zelfs alle pizza op!

Een paar uur later begon de film. De midwives kozen een of andere Bollywood film uit, niet echt mijn smaak, maar wel heel grappig om te zien. Langzamerhand stroomden de ruimte vol met patiënten, hun kinderen op een aan, het infuus in de ander. Ik deelde chocola, chips en snoep uit en het feest was compleet. een heel lief klein meisje werd op mijn schoot geplaatst, die na 30minuten over mij heen plaste...had ik kunnen weten aangezien ze hier geen luiers hebben...

Nadat Bollywoods avonturen waren afgelopen, wilden de midwives toch ook nog Bridget Jones Diary kijken... Ik besloot mijn allerlaatste nachtje in Mae La vroeg te gaan slapen, je weet maar nooit wat er nog allemaal kan gebeuren op de verloskamer.

Vroeg in de ochtend werd ik gewekt door midwives dat er een bevalling aan de gang was en of ik ze aanwijzingen wilde geven naar aanleiding van de les van gisteren. Niets liever!

De bevalling ging snel, het werd haar vierde kindje. Ik vroeg of het kindje op de buik mocht als het geboren werd, dat was geen probleem. Ik deed voor hoe en wanneer er geperst en gezucht moest worden. Het was een prachtig schoolvoorbeeld. De patiënte luisterde perfect en je zag de baarmoeder het kindje langzaam naar buiten duwen terwijl de vrouw zuchtte. Ik legde het kindje op de buik waarop de moeder vroeg was het was. “Poh Moo” zei ik (een meisje), ze glimlachte van geluk, ze had namelijk al drie jongetjes... De midwives waren onder de indruk, de vrouw was niet uitgescheurd. Ik vertelde er wel bij dat dit wel heel simpel was gegaan en het ook voor komt dat je ontzettend je best doet, alles volgens het boekje gaat en je alsnog moet hechten achteraf. Maar het belangrijkste is, dan ze begrijpen wat ze doen en waarom.

Een paar uur later komen de midwives me halen voor de volgende bevalling. Of ik wil aanwijzingen wil geven over persen en zuchten. De bevalling gaat goed en snel, de patient luistert alleen niet naar de aanwijzingen en het jongetje wordt ongeveer gelanceerd. Ik kan nog net samen met de midwives voorkomen dat ie in de bak onder de tafel valt en breng hem meteen naar de opvangtafel, hij ademt namelijk niet... De midwives raken een beetje in paniek, doen meteen een "call for help" en weten even niet zo goed wat ze moeten doen. Gelukkig komen de medics snel. Alles loopt een beetje rommelig maar uiteindelijk helpen ze het jongetje met ademen en gaat hij huilen, altijd een fijn geluk in verloskunde land!

Terwijl iedereen nog een beetje bijkomt van de bevalling, heeft de volgende zich al ingezet. Ik vraag de midwives hoe ze het willen aanpakken en wie wat gaat doen en zeggen. Op dat moment komt een vrouw al persend binnen. Uit automatisme heb ik altijd handschoenen aan in de verloskamer en dat kwam goed uit. Het hoofdje is al geboren en niemand heeft handschoenen aan. Ik loop snel naar de patient, strek mijn handen uit en verwikkeld in zijn navelstreng ploept daar een heel klein babietje precies in mijn handen. Hij begint meteen te huilen, maar is wel erg klein, 1700 gram. Het lijkt wel lopende band werk!

Ondertussen vliegt de tijd en rijdt de auto alweer terug naar Mae Sot. Aanstaande maandag is de aller aller laatste dag Mae La voor mij. Dit keer samen met Georg!