Vrijdagavond 4 juni 23.00 uur stond de bus voor, mijn privebus welteverstaan! Het leek meer op een The A-team bus dan een taxi, 12 persoons en alleen voor mij. Op weg naar Bangkok om G op te halen! Ik dacht lekker te kunnen slapen in de bus, maar de chauffeurs waren zo trots op hun airco, dat ie op 15 graden stond te loeien en ik zo wat vast vroor aan de stoelen.
De volgende ochtend werd ik eindelijk weer herenigd met mijn verloofde! Na 6 uur rijden kwamen we in Mae Sot aan. Alle spullen snel uitgepakt, medische spullen gesorteerd wat naar waar gaat en voor wie. De kiwi's (vacuumapparaten) nog even extra in de week gezet en uitgehangen over het balkon, alle babykleertjes bij elkaar gedaan en alvast klaar gelegd voor Mae La maandag.
Na kort te zijn bijkomen van de rit en wat van het dorpje te hebben laten zien, gaan we naar een echt “farang” feest.
Alle buitenlanders en vrijwilligers in Mae Sot worden “farang” genoemd (foreigners). En elk weekend zijn er verschillende feestjes bij mensen thuis. Via de 7eleven om wat Chiang of Leo bier te halen en wat ijsblokjes mee te nemen, met de fiets naar het feest. Het is zo’n idiote omschakeling van Mae La naar het weekend in Mae Sot vol met feestjes en op zondag naar het zwembad. Maar ook wel goed om alle ervaringen van de afgelopen week te kunnen verwerken.
Zondag fietsen G en ik naar de Birmese grens. De zogenaamde "friendship bridge" waar alle opgepakte illegale Birmezen de grens over gebonjourd worden. We lopen langs de rivier en zien de intense armoede en vreselijke omstandigheden waarin de mensen langs de rivier leven. Hutjes langs de oever en overal afval. Mensen steken de rivier over op binnenbanden van vrachtauto's. Een Thaise militair met een enorm geweer kijkt halfslapend toe. Er wordt vaak een oogje toegeknepen wanneer Birmezen goederen illegaal de grens over smokkelen via de rivier, voornamelijk wanneer de Thai er iets aan hebben...
's Avonds heb ik een afscheidsetentje gepland met alle vrienden die ik in Mae Sot gemaakt heb. Het valt zelfs G al op dat we steeds dezelfde mensen tegenkomen, bij de super, op de markt, op straat, bij de wasserette... Het is zo’n klein dorpje en farangs zoeken elkaar toch op. Echt integreren doen we niet...
Maandag gaat G mee naar Mae La. Hij is, net als ik, diep onder de indruk van het kamp en de mensen. Gabie en ik doen de ronde over de afdeling en G kijkt mee. Het ondervoede vrouwtje is terug. Ik schreef al eerder over haar. Een vrouw van 41 jaar, zwanger van haar 8ste kind en zwaar ondervoed. Echt vel over been en ze kan niet goed eten en drinken, alles is te zwaar of doet pijn. Bovendien heeft ze een grote vleesboom in haar buik waar ze veel pijn door heeft en die de uitgang blokkeert zodat ze sowieso per keizersnede moet bevallen. Maar in de conditie waar ze nu in is, zal ze dat hoogstwaarschijnlijk niet overleven. Daarom hebben we haar een paar weken geleden naar AMI (Aide Medicale Internationale) gestuurd, het algemene ziekenhuis in Mae La waar ze een “nutrition programme” hebben. Een aantal dagen geleden werden we gebeld door AMI dat een zwangere patiënt van hen, die het nutrition programme volgde, cholera had gekregen en nu ook weeën had. Drie keer raden wie dat was. Dit zielige ondervoede vrouwtje. Ze was al zo ondervoed en zo zwak, en dan ook nog cholera en weeën, 10 weken voor de uitgerekende datum! Hierom is ze terug gekomen zodat we haar goed in de gaten kunnen houden of ze echt gaat bevallen, want dan moet ze een keizersnede krijgen. Veel dilemma’s dus. Na de afdelingsronde onderzoek ik haar, schat het gewicht van het kind in haar buik, krap 1 kilo, en voel aan de buik hoeveel contracties ze heeft per 10 minuten. Het lijkt er niet op dat ze gaat bevallen maar ze is wel onrustig, afwachten dus.
Op de SCBU (couveuse afdeling) ligt nog steeds het kleine babietje dat 12 weken te vroeg geboren is. Vandaag precies 40 dagen oud! Hij moet nog wel flink groeien voordat hij naar huis mag. De jonge ouders gaan ontzettend liefdevol met hem om en knuffelen de hele dag als hij wakker is. De moeder van G heeft prachtige pakjes en mutsjes gebreid en dit lieve kleintje verdient dat wel! We hijsen het kleintje in een heerlijk warm en zacht paars outfitje. Het past perfect!
Tijdens de lunch word ik geroepen voor een bevalling. Afgelopen vrijdag heb ik les gegeven over hoe je het beste het hoofd geboren kan laten worden om de kans op uitscheuren te verkleinen. Vanaf toen roepen ze bij elke bevalling of ik wil superviseren. Wanneer er een “call for help” nodig is, komt Gabie, maar als alles goed gaat superviseer ik. Op de verloskamer ligt alles al klaar en de junior midwife legt de patiënt uit waarom ik erbij ben. Ze luisteren heel goed naar mijn aanwijzingen en de patiënt werkt ook aardig mee. Het gaat een beetje stuntelig, maar heel goed voor een junior midwife. Een jongetje wordt geboren dat na een beetje hulp ook goed begint te huilen. Wat een prachtbaan heb ik toch!
Ik bereid nog snel mijn laatste les voor. Het is min of meer dezelfde les als afgelopen vrijdag, maar dan ga ik dieper in op de stof. “Foetale nood” en de “ontwikkeling van het kind” (de baby aanpakken wanneer hij geboren wordt). Ik stel voornamelijk vragen aan midwives. Wat vinden zij van foetale nood, hoe herkennen ze het, wat doen ze ermee, wat zijn de gevolgen... Ik probeer ze uit te leggen dat het heel goed is om foetale nood te herkennen en dat het niet hun schuld is als er foetale nood ontstaat. Tijdens mijn observaties bleek namelijk dat ze het niet opschrijven, maar wel horen. Het leek er op alsof ze bang waren dat het aan hun lag en als het kindje toch in goede conditie geboren werd en ze hadden niets opgeschreven, kwam ook niemand er achter. Ik doe voor met een pop en een stoffen placenta (moederkoek) wat er tijdens een wee gebeurt en waarom het zwaar is voor een baby om al die weeën te doorstaan. Ik leg ze uit wat er gebeurt als je niets doet en de foetale nood blijft bestaan.
Ik probeer zo simpel mogelijke woorden te gebruiken en check steeds of ze het begrijpen. Hierdoor ontstaan er wel erg grappig nieuwe thai-englishe woorden: "no clothes baby (naakte baby), baby expire (baby gaat dood)", maar dan begrijpen ze het tenminste wel. Ook het Engels dat de midwives spreken versta ik steeds beter, alhoewel ze de "f/v" en de "r" vervangen "p" en "l". Dus iets is bijvoorbeeld "velly expensip"...
De boodschap van mijn les was dat je een betere midwife bent als je foetale nood herkent, een call for help en een plan of action maakt om het kindje zo snel mogelijk geboren te laten worden. Het tweede deel van mijn les bestaat, net als vrijdag, uit het oefenen van de gewone bevalling maar dan met persen EN zuchten.
Een van de gastdocenten, een tropenarts, die ons les heeft gegeven voordat we op stage gingen, vertelde iets heel waardevols: ”vraag je altijd eerst af waarom iets is zoals het is”.
Ik merkte toen ik de eerste bevallingen in Mae La observeerde dat het zo totaal anders ging dan ik gewend was en ik kreeg meteen de neiging om alles te veranderen. Je leert dat snel genoeg af, want het werkt gewoonweg niet zo. Kleine aanpassingen zijn mogelijk, complete veranderingen niet en al helemaal niet in de zes weken dat ik in Mae La ben geweest. Even een voorbeeld ter illustratie:
De midwives zijn gewend om veel actief te doen en niet af te wachten met hun handen op hun rug. Dit leer je ze ook niet zo maar aan. Veel beter is om ze een vervangende handeling aan te leren.
Zo waren de midwives gewend om, zodra een stukje hoofd in zicht was alleen nog maar de vrouw te laten persen. Wanneer het hoofdje geboren was, draaiden ze het hoofd links dan wel rechts (gewoon proberen welke kant het beste gaat). Normaal gesproken komt het hoofdje van de baby met het gezichtje richting de grond naar buiten, draait vervolgens een kwartslag links of rechts afhankelijk van aan welke kant de rug van de baby ligt om daarna helemaal geboren te worden. Door het hoofdje actief te draaien, kan je best wel heftig letsel veroorzaken omdat je letterlijk z’n nek omdraait. Na veel lessen, theoretische uitleg en voordoen met een pop, hebben ze dit gelukkig afgeleerd. Op het moment dat ik kwam observeren, voerden ze de “hands-off methode” uit. Dus handen los totdat het hoofdje zelf heeft gedraaid.
Ook waren de midwives gewend om het perineum (het stukje tussen de vagina en anus) om het hoofdje heen op te rekken zodat de bevalling sneller gaat (en je meer uitscheurt). Ook dit heeft Gabie ze afgeleerd door ze een andere handeling te laten doen. Helemaal hands-off gaat niet (dat is een te grote verandering), dus mogen ze nu met een gaasje hun hand op het perineum leggen, maar verder niets doen. Hierdoor hebben ze het gevoel dat ze toch echt iets doen.
Ik ben weer een stapje verder gegaan. Doordat ze de vrouw alleen maar laten persen en niet zuchten voor het laatste stukje, scheuren veel vrouwen een stukje uit. Ik heb ze geprobeerd aan te leren zodra ze het gaasje gaan gebruiken, de vrouw te vertellen dat ze niet meer voluit mag persen. Alleen persen op een wee en op halve kracht. Een paar bevallingen heb ik ze laten zien hoe de baarmoeder de baby naar buiten duwt zonder dat de vrouw perst. Daar waren ze wel van onder de indruk. In hoeverre ze dit blijven toepassen, kan ik niet meer observeren helaas, daarvoor is de stage te kort. Maar Gabie gaat er wel mee door en als de midwives zien dat het helpt, blijven ze het wellicht ook op die manier doen.
Kleine veranderingen, stapje voor stapje en je altijd afvragen waarom iets is zoals het is...dat was een wijze les!
De auto naar Mae Sot staat alweer klaar om te vertrekken. Mijn laatste minuten in Mae La... Ik geef alle midwives een stevige knuffel, vertel ze hoeveel ik van ze geleerd heb en wat een geweldige tijd ik heb gehad hier.
Ik ga ze missen en hoop dat ik snel weer terug mag komen...
De vakantie kan nu beginnen, drie weken rondreizen door Thailand...
Met dit laatste bericht eindigt mijn blog. Geweldig dat jullie allemaal zo trouw mijn blog hebben gelezen, ik vond het heerlijk om al mijn ervaringen te kunnen delen en hoop een redelijk goed beeld te kunnen hebben gegeven van het leven hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten