Superstitions

Na twee dagen Mae La ben ik weer een stuk wijzer geworden wat betreft de culturele gewoonten van het Karen volk. Ze zijn namelijk super bijgelovig wat tot grappige taferelen leidt. Zo sloeg ik zachtjes met mijn handen op de tafel om aan te geven dat ik even wegging en kreeg allemaal geschrokken en verwijtende blikken naar mij toe. Wanneer je met je handen op de tafel slaat of klopt, dan krijg je namelijk veel bevallingen. Om dit dan weer tegen te gaan worden alle slippers en crocs ondersteboven gelegd, want daar wordt het rustig van!
In de verloskamer viel het me al op dat veel vrouwen een lokje haar in hun mond stoppen als ze net bevallen zijn, dit blijkt teveel bloedverlies te voorkomen. Ook moet je na de bevalling een katoenen doek in je haar knopen en onder veel dekens liggen want dan ga je veel zweten en dat is gezond!
Dit zijn maar een paar kleine voorbeelden, maar midwives Hana Snow en Pos Si Saw vertelden me dat er nog veel meer zijn.
Kortom, het Karen volk is super bijgelovig en laat ik daar nu eens goed gebruik van hebben gemaakt!
Gisteren heb ik namelijk les gegeven over het nut van skin to skin en hoe je het moet toepassen. Skin to skin betekent dat je de baby bloot op de blote borst van de moeder legt voor een uurtje of twee. Hier worden ze heel rustig van omdat ze de geur en hartslag van de moeder herkennen en ze zich veilig voelen. Hierdoor wordt de hartslag en ademhaling van de baby rustiger, hebben ze een stabielere lichaamstemperatuur en bloedsuiker én plassen en poepen ze eerder. Kortom, het is goed voor moeder en kind, want het is natuurlijk ook gewoon heel gezellig om met je kindje te knuffelen.




Hier in Mae La gaat het er na de bevalling anders aan toe dan in Nederland. Het kindje wordt geboren, tussen de benen van de moeder wordt de navelstreng doorgeknipt om vervolgens op een andere plek te worden afgedroogd en ingewikkeld in een doek. Moeders krijgen hun kindje pas na ongeveer 20-30 minuten te zien (compleet ingewikkeld in doeken, zodat alleen het gezichtje te zien is). Ik heb de midwives gevraagd waarom ze dit zo doen. Ik dacht namelijk dat het te maken had met religie of traditie maar dat was niet zo en hier zat ook geen bijgeloof bij, ze waren het gewoon zo gewend. Tijdens mijn les heb ik ze foto’s laten zien van een Nederlandse bevalling en kindjes die direct op de buik van de moeder werden gelegd. Ik vroeg ze wat ze ervan vonden en wat beter was. Uit de discussie die volgde kwam naar voren dat ze het wel wilden proberen, want eigenlijk was het ook wel zo praktisch dat je dan je handen even vrij had en niet zo’n glibberig, nat, bungelend kind vast had...

Het komt vaak voor dat een kindje een hoge hartslag of ademhaling heeft of juist een lage temperatuur (zeker in het regenseizoen) zonder dat het kindje echt ziek is. Tijdens mijn les raakten de midwives al een beetje enthousiast over skin to skin en helemaal toen ik voordeed hoe het moest bij een patiënt. Overjoyed werden ze toen ze de hartslag en ademhaling gingen meten voor en na skin to skin en bleek dat het echt waar was wat ik had verteld! De ademhaling van twee baby’s waarbij we het hebben gedaan gingen van 80 en 92 naar resp. 56 en 53 (normaal is tussen 40-60 ademhalingen per minuut). Hun vraag aan mij was natuurlijk hoe het nu echt werkt, ondanks dat ik ze de gedachte erachter al had uitgelegd, want dit was toch wel heel vreemd vonden ze. Dus vertelde ik dat het eigenlijk hetzelfde werkt als de haarlok in de mond, de omgekeerde slippers en het klappen op de tafel!

Niet heel veel later kwam een vrouw met heftige weeën binnen. Ze riepen mij er meteen bij om te observeren en binnen 4 minuten werd er een kindje geboren en.... dat werd direct op de buik gelegd! Meer had ik niet kunnen vragen!

Gisterenavond speelde zich nog een grappig tafereel af. Ik was hard bezig Microsoft Excel onder de knie te krijgen, mijn hersenen aan het pijnigen met moeilijke wiskundige formules om percentages uit te rekenen, toen ik hard honden gejank hoorde. Nadat dit toch zo’n 5 minuten aanhield, ben ik maar eens gaan kijken. Ik zag twee honden in een bijzondere positie staan, een teefje en een reu. Het mannetje had het vrouwtje besprongen om haar te dekken maar, zo vertelde iemand mij later, is het vrouwtje ergens heel erg van geschrokken waardoor bepaalde onderdelen zich sterk samentrokken. Hierdoor zaten de twee dus letterlijk vast aan elkaar. De enige oplossing is wachten tot het zaakje slap wordt en de twee van elkaar bevrijd worden. Wellicht heeft iedereen dit al wel eens gezien, maar het was voor mij compleet nieuw en het duurde ongeveer 45minuten, het arme schaap... ehh hond...

Afgelopen nacht heb ik bij elkaar 2 uur geslapen. Een 23 jarige vrouw was aan het bevallen van haar tweede kindje. De meeste vrouwen hier hebben een “risk factor”, zoals bloedarmoede, prematuur, leeftijd (ouder dan 40jr of jonger dan 18 jaar). Deze vrouw had ook een risk factor, namelijk “very short”, ze was 1.37m. Om te voldoen aan de criteria van “very short” moet je korter zijn dan 1.40m. De meeste mensen hier zijn namelijk tussen de 1.50 en 1.55. Ik kom hier dan ook over als een reus en mijn schoenmaat (39) komt ook weinig voor. Gabie is nog een aantal centimeter langer dan ik en zij heeft dan ook eigen steriele handschoenen (3 maten groter dan wat ze in Mae La gebruiken) en eigen crocs voor in de verloskamers. Ik loop in de verloskamers meestal op crocs maatje 35-36, maar ach ’t is maar voor heel even. Wat wel erg lachwekkend is, is als we opereren. De operatiepakken zijn namelijk ook maatje “Mae La” en voor ons dus als hoogwater broeken en naveltruitjes...

(voor zo'n schattig kindje blijf ik natuurlijk graag een nachtje wakker)


Aan het einde van de dag rijden we weer terug naar Mae Sot. Door het regenseizoen wordt alles steeds groener en mooier... Wat is het toch genieten hier!

Opereren!!

Maandagavond laat begon het te regenen en het blijft een beetje af en aan doorsudderen. In Nederland wordt je dagbesteding over het algemeen negatief beïnvloed door de regen, hier juist andersom! Het is heerlijk koel en voor het eerst sinds ik hier ben, zweet ik om 9 uur ’s ochtends nog steeds bijna niet!
In het busje gaan we op weg naar Mae La. Ons busje heeft ramen en zelfs airco. Het busje dat naar Wang Pha rijdt, is een meer traditioneel busje waar je je best voor moet doen om er niet uit te vallen...


In Mae La heeft Gabie al 1,5 liter vruchtwater afgetapt bij onze vaste klant... Het gaat nu wel heel erg snel, maar het kindje beweegt verder goed en ook de harttonen zijn goed. Afwachten dus...

Vandaag staat er 1 sterilisatie op het programma. Vorige week heb ik anaesthesist gespeeld in het donker, vandaag ben ik operatieassistent. Gabie maakt de buik open en zoek naar de eileiders die ik vervolgens “vakkundig” afbind met catgut (hechtdraad van kattendarm). Dit hechtdraad is super ouderwets en wordt in Nederland al heel lang niet meer gebruikt. Van het OLVG heb ik veel hechtdraad gekregen, maar dat proberen we alleen voor “moeilijke gevallen” te gebruiken zodat het niet te snel op gaat. Na de buikwond te hebben gehecht, zit mijn eerste sterilisatie er op en kom ik tot de conclusie: opereren is leuk!


Na de lunch probeer ik op de computer data in te vullen, maar word steeds afgeleid door de te lieve puppy’s van onze huishond “Dragon”. Hij heet eigenlijk anders, een of andere Birmese naam, die het meest weg heeft van Dragon, vandaar. Zijn vijf puppy’s: Spot-one, Spot-two, Spot-three, Sally en Browny lopen, je breekt je nek over ze, maar zijn ook wel heel lief!



Terwijl we op het punt staan om terug naar Mae Sot te rijden, komt een van de midwives naar ons toe met de mededeling dat onze patiënt van de vruchtwaterpunctie ineens veel bloed verliest. De buik voelt soepel, wat een goed teken is, maar de hartslag van het kindje is wel te hoog. Het zal toch niet waar zijn, dat het nu toch nog mis gaat na 32 weken intensieve controle en alle vruchtwaterpuncties die ze gehad heeft! We onderzoeken haar in de verloskamer en ze heeft inderdaad redelijk veel bloed verloren. Zo op het eerste gezicht is het niet duidelijk waardoor het komt. Haar vliezen zijn in ieder geval niet gebroken en dat is gunstig. Het enige wat we nu kunnen doen is afwachten en hopen dat het stopt met bloeden en de buik weer rustig wordt...

Morgen weer een dag!

Maandagochtend, de week is begonnen...

Mae La is rustig qua bevallingen, de zwangerenafdeling ligt helemaal vol. De ondervoede zwangere vrouw waar ik eerder over schreef, kan nog steeds slecht eten en drinken en heeft veel pijn. Vorige week hebben we haar al helemaal onderzocht, maar konden we niets vinden wat de pijn kan verklaren. Met nieuwe medicijnen hoopten we dat het beter zou gaan, maar helaas voelt ze zich nog even slecht. We sturen haar door naar AMI (Aide Medicale International) voor het “feeding program”. AMI heeft een ziekenhuisje in Mae La camp voor alles behalve verloskunde en couveuseafdeling. Hun feeding program houdt in dat ondervoede kinderen en volwassenen opgenomen worden en onder toezicht voeding krijgen (en het ook daadwerkelijk opeten en niet uitdelen aan familie). Hopelijk kan onze patiënt hierdoor een beetje op krachten komen aangezien ze ook nog moet bevallen binnenkort en zoals het er nu naar uitziet, zal ze dat niet aankunnen.

Op de kinderpolikliniek worden alle kindertjes gewogen. Dat gaat in een soort mega unster waar een vrolijk gekleurde sarong aan hangt. Kindjes met een te laag geboortegewicht en prematuren worden om de dag gewogen. De moeders komen vanuit het hele kamp naar ons toe lopen voor de controles. Wat ik niet had verwacht is dat eigenlijk iedereen op komt dagen, ook voor de wekelijkse zwangerschapscontroles. In eerste instantie kregen alle zwangeren extra voedsel als ze kwamen opdagen, wat natuurlijk een goede motivatie is om te komen. Maar zelfs nu dat steeds minder wordt gegeven (alleen aan de ondervoede zwangeren), komt nog steeds bijna iedereen opdagen! Behalve natuurlijk de vrouwen die zich nooit aanmelden en thuis in hun hutje bevallen...
Terwijl we de ronde over de afdeling doen, gluurt een te lief meisje de hele tijd naar binnen. Elke keer als ik naar haar kijk, giechelt ze verlegen en zwaait spontaan naar me... De kindjes hier zien er allemaal te lief en tegelijkertijd ondeugend uit. Bovendien lopen ze overal en nergens rond. Ik heb er zelfs al eens twee de deur moeten wijzen toen ze stiekem de operatiekamer waren binnen geslopen!


De volgende patiënt is ondertussen onderdeel van het interieur geworden. Zoals ik in eerdere berichten heb geschreven, is deze vrouw zwanger van haar 8ste kindje en zijn alle zeven kindjes overleden vlak na de bevalling. Ze heeft, om onbekende reden, veel te veel vruchtwater. Tot voor kort tapten we een a twee keer in de week vruchtwater af (ongeveer 900cc per keer), maar het loopt nu zo snel op dat we elke dag vruchtwater aftappen. Vandaag weer 1 liter! Ze is nu 32 weken zwanger (ruim 7 maanden), en hopelijk houdt ze het nog twee weken vol. Vanaf 34 weken zijn de longetjes zo goed als rijp om het buiten de baarmoeder vol te houden.

In het weekend zijn er weer veel bevallen, maar nu is het rustig. De rest van deze week staat in het teken van het afronden van mijn onderzoek. Volgende week presenteer ik de resultaten in de Obstetric Meeting, dus ik moet goed voorbereid zijn. Op 1 na heb ik mijn bevallingen binnen en bijna al de 480 record reviews zitten in de computer. Woensdag ga ik met Gabie de resultaten vergelijken met die van een jaar geleden om aanbevelingen te kunnen geven. Vervolgens kunnen we de aanbevelingen uitwerken door les te geven bijvoorbeeld.

Tijdens de lunch vertelt kinderarts Claudia over een van de medewerkers van de office in Mae Sot, een vrouw van 28 jaar oud, ik noem haar even “MM”. Ze woont legaal in Mae Sot want ze heeft een paspoort, ze is dus geen vluchteling. Maar haar paspoort loopt over 7 maanden af en om die te verlengen moet ze naar Birma. Behalve dat een paspoort gemiddeld 11 jaarsalarissen kost in Birma, zit haar moeder in de gevangenis vanwege deelname aan een demonstratie jaren geleden. Hierdoor is het voor MM onmogelijk om naar Birma te gaan vanwege de kans op arrestatie. De enige oplossing is om asiel aan te vragen bij een zogenaamd “third country”, verwijzend naar het derde land waar ze zal gaan wonen. Om asiel aan te vragen, moet je eerst in het land zijn. Om in dat land te komen heb je een paspoort nodig dat minimaal nog zes maanden geldig is. Ook heb je een visum nodig als Birmees. Het makkelijkste visum om te krijgen is een “tourist visa”, dat inhoudt dat je een heen en weer ticket moet hebben en je verwacht wordt op een bepaalde datum weer terug te gaan. Doe je dit niet, dan ben je illegaal. Vraag je in de tussentijd asiel aan, dan heb je gelogen over de “tourist visa”, wat strafbaar is. Een andere optie is om met valse papieren te gaan, maar ook dat is strafbaar. Kortom, een flink dilemma dat nog maar weinig tijd heeft om opgelost te kunnen worden.
Dit soort verhalen laat me maar weer al te goed beseffen waar ik ben, wat een wereld van verschil het is waar je geboren wordt en dat identiteitsbewijzen van levensbelang kunnen zijn...

Er is ook nog goed nieuws vandaag! Het jongetje dat vorige week geboren is, gereanimeerd moest worden en later op de dag ging stuipen, mag naar huis! Hij heeft toch wel een bijzonder plekje in mijn hart gekregen en ik ga nog even bij hem langs. Zijn ouders laten me trots zien hoe groot hij al is en ik houd hem even vast. Wat een snoepje! Hij heeft wel wat restverschijnselen overgehouden als gevolg van het zuurstofgebrek, maar het lijkt vooralsnog niet al te ernstig.



Ik eindig de dag in de office in Mae Sot tussen de files die ik nog moet analyseren. Morgen de laatste dingen in de computer zetten...het einde is in zicht.

Wat een week!

Afgelopen week ben ik veel in Mae La blijven slapen, het was een bijzondere en drukke week. Voor mijn onderzoek observeer ik 20 bevallingen en omdat ik een weekje ziek ben geweest, liep ik wel wat achter. En of het nu komt doordat het regenseizoen is begonnen, het volle maan was deze week of gewoon puur toeval, ik weet het niet maar afgelopen week zijn er ontzettend veel vrouwen bevallen in Mae La en daardoor heb ik al 19 bevallingen geobserveerd!

Op woensdag werkt Gabie op de office in Mae Sot en ben ik alleen in Mae La. De visite doen de midwives zelfstandig om vervolgens elke patiënt met Gabie door de telefoon te bespreken.
Op de PNC (postnatal care, de kraamafdeling) lopen we langs de moeders die in de afgelopen 24 uur zijn bevallen. Wanneer iemand bevalt gaan ze gemiddeld na 15-30 minuten naar de PNC om daar bij te komen. Als ze hebben geplast, niet teveel bloed verliezen, de borstvoeding op gang is en de baby z'n temperatuur goed kan houden en ook geplast en gepoept heeft, gaan ze weer naar huis. Dit duurt over het algemeen niet langer dan 12-24uur.
Borstvoeding is hier zo iets natuurlijks dat ik het nog maar twee keer ben tegengekomen dat iemand "not enough" heeft binnen 24 uur na de bevalling. De midwives lopen langs elke patiënt en controleren moeder en kind. In het dossier wordt daarna geschreven:

"Mother: normal bloodloss, breastmilk enough, feel well. Baby: pink, drink well, pass urine and stool. Plan: go home"

Om te controleren of ze genoeg borstvoeding heeft, trekken ze het shirt omhoog en knijpen even flink in de tepel zodat er een straal borstvoeding op je schoot belandt. Ondanks dat ze vrij conservatief gekleed zijn en ze zich nooit samen verkleden voor een operatie bijvoorbeeld, zijn borsten iets puur praktisch. Zonder gêne trekken vrouwen hun shirt omhoog, knijpen eerst in de tepel om vervolgens borstvoeding te geven. En niet volgens een protocol van elke 3 uur, maar zodra de baby een kik geeft. Dit is ook de reden waarom je zelden een baby hoort huilen. Zelfs 's nachts wanneer ik naast de patiënten slaap word ik nooit gewekt door een huilende baby!
Op de PNC zie je hoe moeders hun baby's verschonen en inpakken in katoenen doeken. Ze hebben geen mutsjes of luiers dus dragen de baby's de eerste maanden alleen een doek.



Omdat de PNC helemaal vol ligt, liggen er ook pasbevallen vrouwen op de ANC (antenatal care, zwangerenafdeling. Onder andere een vrouw waarvan het kindje een hele snelle ademhaling heeft, zonder andere tekenen van infectie. Het is niet heel erg, maar net niet goed genoeg om naar huis te gaan. Ik besluit een typische verloskunde truc te proberen, wat ze hier niet gewend zijn: skin to skin. Dit houdt in dat het kindje naakt op de borst van moeder ligt en vervolgens met doeken om moeder en baby heen. Dit is helemaal niet gebruikelijk hier in Mae La, maar moeder en midwife staan er open voor en onderstaande foto is het resultaat! Na twee uur skin to skin blijkt het kindje een normale ademhaling te hebben en ook de rest van de dag is het goed gebleven en konden ze naar huis!


De midwives zijn razend enthousiast en volgende week ga ik er een les over geven in de hoop dat ze het vaker zullen doen. Het is namelijk bewezen dat kindjes eerder plassen en poepen, beter hun temperatuur kunnen houden, betere glucosewaarden in het bloed hebben en een rustigere ademhaling en hartslag hebben. Ik hoop stiekem dat ze door mijn les dit vaker gaan doen en misschien zelfs wel het kindje als het geboren wordt op de buik leggen... Nu wordt het kindje tussen de benen afgenaveld, op het aankleedkussen gelegd en vervolgens ingewikkeld in de katoenen doeken. Skin to skin was in eerste instantie ook het onderwerp van mijn project hier, maar doordat het zo ongebruikelijk is, leek het niet mogelijk in de korte tijd dat ik hier ben, maar wie weet!

Donderdag was een bijzonder drukke en interessante dag. Samen met Gabie hebben we een vruchtwaterpunctie gedaan bij een vrouw die voor de 8ste keer zwanger was. Al de zeven kindjes hiervoor zijn overleden doordat ze te vroeg werden geboren. Ook deze zwangerschap lijkt het erop alsof ze veel te vroeg gaat bevallen omdat ze zo veel vruchtwater heeft dat de buik zo groot is dat ze baarmoeder "denkt" dat het tijd is om weeën te maken (beetje ingewikkeld verhaal). De enige oplossing is om vruchtwater af te tappen. Daar zijn speciale naalden voor, die we hier niet hebben, maar toevallig zijn de naalden van een bepaald infuussysteem erg dik en worden die gebruikt. Met de echo wordt gekeken waar het kindje zich bevindt om te bepalen waar de naald ingebracht wordt. We tappen 1 liter vruchtwater af! De vrouw is nu al 31 weken zwanger, zo ver is ze nog nooit gekomen! Nu maar hopen dat het een gezond kindje is, want de reden van het teveel aan vruchtwater weten we tot op heden nog niet...


Na de vruchtwaterpunctie bereiden we ons voor om een sterilisatie te doen. Ik dien het medicijn toe waardoor de vrouw in slaap komt en net als ik de naald heb ingebracht, valt de elektriciteit uit. Stikdonker! Ik probeer de arm en de naald zo stil mogelijk te houden en we wachten tot het licht weer aangaat. Gelukkig duurt het maar enkele minuten en kan de operatie door gaan!


In de nacht van donderdag op vrijdag heb ik alles bij elkaar 90 minuten geslapen. De eerste bevalling ging erg vlot. Ze werd ondersteund door haar moeder en een TBA (traditional birth attendent). Deze vrouw is een van de weinige moslima's in het kamp. Op zich merk er niet veel van behalve dat het in hun cultuur gebruikelijk is om te laten horen wanneer je pijn hebt, op zich geen gekke gedachte. In het Karen volk is het juist gebruikelijk om niet te laten merken wanneer je pijn had, en dat was ik onderhand gewend. De midwives waren duidelijk een beetje geërgerd door haar gesteun en gekreun en zelfs ik merkte dat ik dacht "joh, houd je mond es"... Oeps dat belooft wat voor mijn terugkomst! De bevalling verliep verder voorspoedig en er werd een prachtig meisje geboren met een dikke bos haar.
Net toen ik mijn bed in wilde stappen, meldde de volgende vrouw zich. Heftige weeën en in no time had ze volledige ontsluiting. Ondanks dat het haar 5de kindje werd, ging het persen heel moeizaam. Na ruim twee uur persen vroegen de midwifes een "call for help" aan Gabie. Zij sliep ook in Mae La en was 30 seconden later in de verloskamer. Omdat ook het hartslagje van het kindje steeds lager werd, besloten we haar in te sturen naar Mae Sot hospital. Vluchtelingen mogen dus wel uit het kamp voor een medical emergency, maar daar hebben ze verschillende formulieren voor nodig en moeten een aantal mensen gebeld worden om te verzekeren dat het een emergency is. Ondertussen rijdt de auto voor, geen ambulance maar een open busje waar de patiënt in de met zeil overdekte laadbak ligt. Er gaan twee midwives mee die de harttonen van het kindje luisteren en eventueel het kindje opvangen in de auto, indien het opeens toch snel gaat. Het is een uur rijden naar Mae Sot hospital door de bergen. Vervolgens leveren ze de patiënte af bij het ziekenhuis en direct rechtsomkeert te maken naar Mae La.
Als de auto wegrijdt is het inmiddels half 5 en na een uurtje slaap, begint de dag alweer in Mae La camp....

Het voelt ondertussen als een gewone werkdag: eerst visite doen, echo's maken, een sterilisatie en twee keer in de week les geven.
Dit keer gaat de les over steriliseren en hechten. In Mae La voert Gabie twee keer per week sterilisaties uit. De midwives assisteren haar daarbij waarbij ze onder andere hechten. Met een hechtdraadje (gesponsord door het OLVG!) om de grote teen hebben de midwives geoefend met het knopen op de hand.


Ondanks dat ik alles als steeds "normaal" beschouw wat ik hier zie en meemaak, blijf ik me verbazen over de algemene gezondheid hier van mensen. We hebben nu een vrouw opgenomen die zeer sterk vermagerd is, bloedarmoede heeft en 7 maanden zwanger is van haar 8ste kindje. Eigenlijk is niemand hier in een goede conditie tijdens de bevalling en kunnen kleine complicaties grote gevolgen hebben. Vooral bloedverlies. In Nederland wordt de grens voor "normaal bloedverlies" op 1 liter gehouden. Hier is dat 500ml, aangezien zo goed als iedereen bloedarmoede heeft...

De laatste bevalling van de week voor mij was een 16 jarig meisje, het werd haar eerste kindje.
Haar vliezen waren al een aantal uren gebroken en langzamerhand kwamen de weeën opzetten. Ondanks dat aan haar gezicht te zien was dat ze slechts 16 jaar oud was, onderging ze de weeën als een geboren moeder! Zodra iemand hier weeën heeft, luidt het motto: "encourage walking and drinken enough". Het meisje loopt een beetje rond, staat af en toe stil en geeft geen kik. Ook tussen de persweeën loopt ze een beetje door de verloskamer. Ondersteund door haar zus perste ze een prachtig jongetje ter wereld.


Het einde van de werkweek nadert en zo ook een enorme donkere regenwolk. We halen het nog net droog naar de auto toe, waarna de storm losbarst!

Noodtoestand: het regenseizoen is begonnen

Na een heerlijk rustig en bloedheet weekend (47 graden in de schaduw), begon gisteren weer de "normale" werkweek...op weg naar Mae La.
In Mae La word ik tijdens de ronde op de afdeling weggeroepen voor een bevalling, een stuitbevalling!
De patiënt zou eigenlijk vandaag langs komen om het kindje te laten draaien, maar de bevalling had zich al ingezet. Het gaat razendsnel en tegelijkertijd komt er nog een vrouw binnen met heftige weeën en al 9 cm ontsluiting.
De midwives roepen een "call for help" en zowel de medics, de kinderarts Claudia als tropenarts Gabie komen de verloskamer binnen...
Een paar minuten later worden eerst de billen geboren, heel duidelijk een jongetje! Dan volgen de heupjes en tot aan de navel gaat het voorspoedig. Vervolgens stagneert het, de vrouw perst enorm goed maar er is geen beweging in te krijgen. Met een aantal manoeuvres worden de armpjes geboren, nu nog het hoofdje. Na drie minuten komt een blauw, slap, niet ademend jongetje ter wereld. Claudia en de medics storten zich op het kindje dat na twee minuten luid schreeuwend laat weten dat hij er is! Gelukkig maar...

Heel kort daarna begint de andere vrouw te persen. In no time is een meisje geboren, mooi roze, huilend, heerlijk!

Na de lunch maken we de afdelingsronde af. Er is een nieuwe patiënte opgenomen, een vrouw van 38 jaar. Ze is voor de achtste keer zwanger (7 maanden nu) en ongelofelijk mager. De maat hier voor ondergewicht is wanneer de omtrek van je bovenarm minder is dan 21cm, haar omtrek is 19cm. Het is misschien moeilijk voor te stellen, maar ik heb nog nooit iemand gezien die zo mager is. Ze kan bijna niet meer eten, geeft steeds over en is compleet uitgedroogd. We doen van alles om de oorzaak te achterhalen, zien het een en ander op de echo en sturen bloedonderzoek naar Mae Sot Hospital. Ze krijgt eten van ons, aangezien ze ook erg arm is. Dan weten we zeker dat ze de mogelijkheid heeft om genoeg te eten. Nu is het wachten op de uitslagen en hopen op het beste!

De auto gaat terug naar Mae Sot. Claudia gaat mee en Gabie en ik blijven slapen in Mae La. Na een half uurtje worden we gebeld door Marcus, een Nederlandse tropenarts die in de migrantenkliniek Wang Pha werkt. Een enorme storm heeft daar geraasd, waarbij bomen afbraken, daken wegwoeien en in no time 20 cm water is gevallen! Hij wilde ons even waarschuwen. In Wang Pha is de kliniek namelijk van cement en golfplaten, in Mae La is alles van bamboe. Niet veel later worden we gebeld door Claudia, haar hele huis in Mae Sot staat vol met water, een deel van het dak is weg, twee huizen verder is het hele dak weggewaaid, bomen zijn omgewaaid, Mae Sot staat blank, er is geen elektriciteit meer en de generator doet het ook niet! Alle samples voor de talloze lopende onderzoeken dreigen te ondooien, laptops zijn kapot geregend...
Als het goed is gaat de storm niet naar Mae La, maar de andere kant op... Wel geven we het even door zodat we enigszins voorbereid zijn...
Een paar uur later begint het zachtjes te regenen, langzamerhand wordt het harder en harder. Gelukkig blijft de wind uit, maar de hoeveelheid regen is echt niet normaal!
De daken zijn van bladeren en zodra de regentijd begint, blijkt altijd pas hoe waterdicht het dak is gemaakt.
Boven de couveuseafdeling (op de video te zien, daar waar de blauwe zeilen liggen), loopt de regenpijp... Doordat er allemaal bladeren in zijn gekomen, stroomt het in een mum van tijd over en loopt het water de afdeling op... De mannen van de patiënten spoeden zich naar de plekken waar het lekt om zo snel mogelijk alles op te lossen. Als behendige bosjesmannen klimmen ze tot in de nok van het dak om lekplekken te dichten en hun vrouwen en kinderen droog te houden.



Op de rechtervideo zie je hoe hard het het ziekenhuisje binnenstroomt. Je kan wel heerlijk douchen en je haar wassen onder de straal regenwater...



Op de zwangerenafdeling staan potjes en pannetjes om water op te vangen.

Naar de verloskamer kan je alleen lopen door een straal van regen...

Ook van de zwangerenafdeling naar de couveuseafdeling, kan je niet droog lopen.


Midden in de nacht melden zich twee vrouwen met weeën... Met een paraplu en hangend aan hun man... Drijfnat bereiken ze de verloskamer. De ene vrouw bevalt 8 minuten na binnenkomst. De tweede vrouw na 15 minuten! Terwijl de midwife het kind aanpakt valt de stroom uit! Daar sta je dan, midden in een plas regen vermengd met vruchtwater, een kind in je handen en stikdonker! Geen hand voor ogen! Ik hoor de midwives tegen elkaar praten en na 10 minuten slaat de generator aan. Ik zie dat ze ondanks dat het donker was, van alles al hebben gedaan met de zwakke zaklamp die ze ergens vandaan hebben getoverd. Blijkbaar zijn ze dit wel gewend... Niet veel later is de vrouw haar kindje al aan het borstvoeden alsof er niets is gebeurd!

De volgende dag verloopt rustig. De regen is opgehouden en de dag verloopt soepel.
In de middag geven we les over het gebruik van een vacuümpomp tijdens de bevalling. Dit is wel eens nodig als het de vrouw niet goed lukt om het kindje er zelf uit te persen. Met de vacuüms gespaard door het OLVG, doen we voor hoe het moet en voert iedereen om de beurt het protocol uit. De midwives doen het geweldig!




Op weg terug naar Mae Sot, zien we opnieuw donkere wolken over Mae La trekken....



(op deze video is een beetje beter een idee te krijgen hoe groot het kamp is, dit is ongeveer eenderde van het kamp. De video stopt vrij resoluut vanwege de Thaise roadblock en je mag eigenlijk niets filmen...)

In Mae Sot is de schade zichtbaar, de netten van de golfbaan zijn helemaal verstrikt geraakt in elkaar en in de tuin voor mijn huisje staan bijna geen bomen meer.




Ook heb ik een nieuwe matras, want die was niet meer te gebruiken. de ramen zijn hier namelijk van muskietengaas, zonder ramen en ik zat precies aan de verkeerde kant. Gelukkig had ik net alles goed opgeruimd en is zijn er geen spullen van mij beschadigd geraakt...
Welkom in het regenseizoen!

3 dagen Mae La en "ER" is een lachertje!

Ik ben een fan van alle medische programma, kijk op vrije ochtenden via “uitzending gemist” alle uitzendingen van ER, de huisartsenpost, trauma team en ga zo maar door. De hoeveelheid trauma’s en bijzondere gevallen die er worden getoond vind ik altijd mega interessant. Het zijn natuurlijk wel allemaal aan elkaar geplakte trauma’s en zoveel als in één aflevering van ER wordt getoond, dat maak je in een maand nog niet mee op de Spoedeisende Hulp in Nederland. Op de verloskamer in Mae La daarentegen...


(verloskamer van Mae La)

Woensdag begon rustig. De afdeling lag niet erg vol, maar er was wel één vrouw aan het rommelen. Het is een meisje van 21 jaar die sinds een maand in het kamp woont en waarvan de zwangerschapsduur onbekend is. Ergens tussen 8 en 9 maanden zwanger zo lijkt het... De verloskundigen zijn bijzonder goed in het opvolgen van protocollen. In het bevallingsprotocol staat dat er elke twee uur inwendig onderzoek moet plaatsvinden om de hoeveelheid ontsluiting te voelen. Om 08.15uur had ze 6cm ontsluiting, maar om 09.40uur begon ze te persen. Ze verloskundigen vertelden haar dat ze nog niet mocht persen, ze had immers nog maar 6cm. Ze bleef echter doorpersen aangezien ze het niet kon tegenhouden. Om 10.15uur, precies twee uur na het vorige inwendige onderzoek, bleek ze volledige ontsluiting te hebben! Niet heel verbazingwekkend natuurlijk, bovendien zag ik op een wee ook al een beetje van het hoofdje van het kindje dus heel lang zou het niet meer duren. De verloskundigen plaatsten haar op de baarkruk en een kleine 20 minuten later werd er een jongetje geboren. Hij huilde niet en er werd anders gereageerd dan ik gewend ben, dus mijn vingers jeukten. Net toen ik op het punt stond om in te grijpen riepen ze een “call for help” naar de kinderarts. Hij knapte snel op gelukkig en nadat moeder opgelapt was, gingen ze samen naar de afdeling om bij te komen van het geheel.

Na de lunch was ik aan het werk op mijn computer om een les voor donderdag voor te bereiden toen ik iemand hoorde roepen “emergency!”. Ik liep er meteen heen en er bleek een vrouw heel heftig allergisch te hebben gereageerd op anti-malaria pillen. De kinderarts nam haar onder haar hoede en met een team van medics zorgden ze voor haar en gaven haar medicijnen. Ik haalde snel twee ventilatoren aangezien ze ook nog eens meer dan 40 graden koorts had en het al sowieso ontzettend warm was. Terwijl ik erheen loop met twee ventilators onder mijn arm komt de volgende emergency. Een bleke jonge vrouw met een klein baby'tje wordt door haar man naar binnen gedragen. De kinderarts roept naar de verloskundigen “call for help Sophie, I can’t leave!”. Tja, en daar sta je dan...was ik maar arts, dacht ik. Ik ga er meteen heen en vraag aan de man te vragen wat er aan de hand is. De vrouw is een maand geleden bevallen en nu buiten bewustzijn, heeft een bloeddruk van 230/140 (normaal is 120/80), een lage hartslag, ademt onregelmatig en heeft ongelijke pupillen. Ze heeft nooit zwangerschapscontroles gehad en is niet bij ons bevallen. Haar man vertelt dat ze een week geleden thuis drie keer een soort epileptische aanval heeft gehad en omdat ze nu niet wakker werd, hij haar naar het ziekenhuis heeft gebracht. Deze symptomen hebben helemaal niets te maken met de zwangerschap whatsoever... Ik geef wat aanwijzingen aan de verloskundigen en medics, we geven haar een infuus, controleren de bloeddruk, hartslag, ademhaling elke 5 minuten, meteen proberen we zoveel mogelijk informatie via haar man te verzamelen en maken de auto klaar voor transport. We kunnen hier helemaal niets en ze heeft echt nu specialistische zorg nodig. De hartslag wordt steeds lager en ze zakt steeds dieper weg in een coma. Haar man draagt haar in de auto, een verloskundige neemt haar kindje op schoot mee en samen met een medic houden we haar nauwlettend (in de achterbak!) in de gaten. Alle reanimatiespullen die we konden vinden in de auto gegooid. In een ander deel van het vluchtelingenkamp is een algemeen ziekenhuis met één dokter voor ongeveer 200 patiënten. Na 15 minuten rijden komen we daar aan. De medic loopt naar binnen om ons aan te kondigen en om de arts te vragen. De verloskundige draagt de baby naar binnen. Samen met haar man dragen we de bewusteloze vrouw naar binnen. Binnen lijkt niemand haast te hebben en discussiëren ze eerst nog 5 minuten over waar we haar het beste neer kunnen leggen. Op slakkentempo pakken ze een stethoscoop en geven wat zuurstof. Ik vraag waar de arts is, maar ze verstaan me slecht. De verloskundige probeert wat te vertalen en na 10 minuten arriveert de arts. Ik leg hem de situatie uit en dat de symptomen erop duiden dat de druk in de hersenen veel te groot is (door een tumor of een bloeding bijvoorbeeld) en dat er nu actie nodig is. Gelukkig weet deze arts wat ik bedoel en laten we haar daar achter, samen met haar man en kindje. De kans dat ze dit overleeft is uiterst klein, aangezien de enige manier om het op te lossen is door de oorzaak in de hersenen weg te nemen en echt opereren kan niet in het kamp...

(operatiekamer in Mae La)

Donderdag begint de dag rustig en leg ik de laatste hand aan mijn les “zwangerschapshormonen” voor de verloskundigen. Er zijn twee patiënten aan het rommelen (weeën) maar dat schiet nog niet echt op. De les gaat heel voorspoedig, Hser Gay Wah (Lief Mooi Wit) spreekt het beste Engels en vertaalt voor de anderen.

Vlak voordat het donker wordt, loop ik wat door het kamp. Heel ver weg ga ik niet, maar een klein ommetje laat al de mooiste taferelen zien. Honden rennend achter de kippen aan, een moeder die al borstvoedend het eten staat te koken... Kinderen klimmend als aapjes in de bamboehutjes en jonge mannen met zware bamboestokken op hun schouders om huizen mee te bouwen.

Later op de avond heeft één van de twee vrouwen heftige weeën en het hartje van het kindje reageert daar af en toe op. De verloskundigen hebben het ook door en roepen er een medic van de SCBU bij (deze medics zijn extra getraind in reanimatie, SCBU is de baby afdeling). Terwijl ik observeer hoe de verloskundigen werken, worden op de achtergrond kleine kindertjes achterna gezeten door hun moeder om ze in het washok te krijgen. In hun blote billen gillen ze moord en brand totdat hun moeder ze te pakken heeft.

(washok)

Even later wordt het kindje geboren, het ademt niet meteen en is ook slap. De medic en de verloskundige ontfermen zich over het kindje terwijl een ander zich om de moeder bekommert.

Het kindje is wel roze, maar ademt nog niet echt goed door en ik vertrouw het niet. Voor mijn gevoel valt het de medic niet op en ik zit in dubio of ik er iets van ga zeggen, aangezien ik in principe alleen observeer. Een aantal minuten later stel ik voor het zuurstofgehalte te meten, dat vinden ze een goed plan. Dit blijkt veel te laag en het kindje krijgt extra zuurstof toegediend met goed resultaat. Ondertussen begint de moeder hevig te bloeden waarop er medicijnen worden toegediend en een extra verloskundige komt helpen.

Door middel van vragen te stellen aan de medic en verloskundigen probeer ik ze zelf te laten bedenken wat het beste beleid is. Ze besluiten uiteindelijk de kinderarts te bellen en daar ben ik het mee eens. Het kindje wordt opgenomen op de SCBU en later blijkt dat het ook een hartruis heeft. Alhoewel de ernst daarvan nu niet bepaald kan worden, zou dit best wel eens een reden kunnen zijn geweest voor de slechte start die hij heeft gemaakt. Het bloeden bij moeder is gelukkig weer afgenomen en samen met haar kindje slapen ze hun eerste nachtje op de SCBU afdeling.

Het is ondertussen middernacht en ik besluit even te gaan liggen voordat de volgende bevalling zich aandient.

Een paar uur later wordt ik wakker gemaakt door de verloskundige.

Een minuut later sta ik in de verloskamer. Het is de zevende zwangerschap voor deze vrouw, ze heeft een hoge bloeddruk en hepatitis B. Ook dit keer heeft het kindje het in de buik al zwaar en hebben ze al een medic klaarstaan. Het kindje wordt heel bleek en slap geboren. Ze zuigen slijm uit het mondje en starten met beademen. Het gaat allemaal niet echt van een leien dakje, ik zit in dubio maar besluit toch actie te ondernemen. Terwijl ik aanwijzingen geef, vliegt er een mega groot beest zich vast in mijn haar en zie ik in mijn ooghoek een reuze kakkerlak mijn richting op lopen, ieehh!!!

Ik geef instructief over hoe het beste te beademen en langzaamaan gaat het kindje zelfstandig ademen. Hij blijft heel slap en reageert niet. De medics vertrouwen het ook niet en doen een “call for help” aan de kinderarts door de telefoon.

Ze besluiten het kindje naar de SCBU afdeling mee voor observatie. Helemaal mee eens!

Ook deze moeder begint heftig te bloeden en voelt zich ook niet lekker worden. Na medicatie en andere handelingen lijkt het bloedverlies weer te verminderen en proberen ze haar te laten lopen naar de afdeling om daar bij te komen. Staan lukt alleen niet, waarop haar man haar optilt en haar naar de andere kamer brengt. Haar bebloede voeten gaan langs mijn broek, waardoor een grote vlek ontstaat. Natuurlijk was dit nou net een van mijn favoriete broeken hier, dunne stof en los zittend, heerlijk met die hitte. Ik probeer meteen de vlek eruit te krijgen en de verloskundigen helpen een handje door er pure bleek op te doen.... Het bloed ging inderdaad goed uit de broek, net zoals de kleur overigens... Dus nu heb ik een prachtige lichtbruine broek met witte vlekken! Ach, het is maar een broek...

Het is ondertussen alweer half 7 ’s ochtends en ik ga nog even liggen in het kamertje naast de patiënten.

Ik zweet twee uur later mijn bed uit en de vrijdag is officieel begonnen.

Er is een ontbijt klaargemaakt voor mij bestaande uit een soort hartige pannenkoeken met spliterwten, ui en koriander. Niet het meest voor de hand liggende ontbijt voor mij, maar eigenlijk ontzettend lekker!

Na de ronde over de afdeling, ben ik nog even gaan kijken naar de twee schatjes van vannacht en het ziet er bij een van de baby's niet zo goed uit. Hij is gaan stuipen, waarschijnlijk ten gevolge van zuurstofgebrek bij de geboorte. Dat valt dan toch wel zwaar. Het betekent niet dat hij er sowieso iets aan overhoudt, maar het is geen goed teken. Met het andere kindje gaat het goed, die heeft geen zuurstof meer nodig en alleen nog een infuusje met antibiotica.

En is nog meer goed nieuws! We hebben gebeld naar het andere ziekenhuis waar we woensdag de jonge moeder met de torenhoge bloeddruk heen hebben gebracht en het gaat beter met haar! Ze is weer wakker en geeft zelfs borstvoeding! De oorzaak is nog niet achterhaald, dus we moeten wel gematigd positief zijn, maar eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat ze nu nog zou leven, dus beter dan dit kan het op dit moment niet.

Na deze heftige dagen vertrekken we weer naar Mae Sot en de special edition “ER in Mae La” komt ten einde...

Logeren in Mae La

Eindelijk was het zover, ik bleef slapen in Mae La.
De dag begon net als alle andere dagen in Mae La, eerst een ronde over de afdeling, vervolgens een paar echo’s maken en daarna nog een steri (sterilisatie).
De operatiekamer is gelukkig niet van bamboe maar van beton, om zoveel mogelijk bacteriën buiten te houden. Desondanks lopen de spinnen (15cm groot!!) en hagedisjes over de muur en moet je hier en daar een mug of vlieg wegslaan. Tijdens de operatie houdt een midwife de bloeddruk en hartslag in de gaten, een andere midwife assisteert de arts (Gabie). De patiënt krijgt ketamine en valt daardoor in slaap, de huid wordt ook verdoofd. Soms wordt de patiënt tijdens de operatie wakker, maar achteraf is ze dat vervolgens weer vergeten. Ik vind het mega interessant om mee te kijken en heb de laatste keer ook een beetje geassisteerd, voelde me zowaar een echte dokter!
Na de steri begint de lunch die elke dag wordt klaargemaakt door de staf hier: heerlijke pittige rijst met groenten, ei, vlees of vis en daarna verse vruchten. De chili's liggen buiten te drogen in de zon... Mijn maag herstelt zich langzaam dus ik houd het bij een beetje witte rijst en groenten.


Aan het begin van de middag vertrekt de auto weer naar Mae Sot, ik blijf. De junior midwives zijn allemaal in de twintig en mega benieuwd naar het leven buiten het kamp. Ik laat ze foto’s zien van Nederland (“where are the mountains?” vragen ze om vervolgens de ongeloof in hun ogen te zien dat er echt geen bergen zijn in Nederland). En ze vragen alles uit over landen waar ik geweest ben, mijn familie en vrienden, studeren, make-up, alles komt aan bod.
Ook vertellen ze hun verhalen over het leven in Birma, de vlucht naar het kamp, het leven in het kamp en de eeuwige onzekerheid over wanneer ze een officiële UN registration krijgen. Met een UN registration worden ze officieel vluchteling en krijgen ze papieren waarmee ze het kamp uit kunnen en asiel kunnen aanvragen in een ander land. Tot die tijd mogen ze het kamp niet uit.
Ik vind het ongelofelijk om hun verhalen te horen, je voelt je zo’n rich-kid vergeleken met hen. De constante angst ten aanzien van het Birmese leger, ook nu nog in het kamp. De mensen hier in het kamp zijn “non-persons”, ze hebben geen officiële papieren en geen officiële status.

's Avonds spelen de kinderen in het kamp schaken en dammen met kiezelsteentjes en komen ze om de beurt om de hoek gluren naar die "buitenlander met die blonde haren".


Ondanks de indrukwekkende en verdrietige verhalen, was het ook mega gezellig. Veel gegiechel als ik foto’s laat zien van G (“ohhh you have boyfriend, hihihi”) en verbazing bij schaats- en wintersportfoto’s. Ik word opgemaakt met traditionele Karen make-up “Tha Na Kha”. Helpt ook heel goed tegen zonnebrand en voelt lekker verkoelend.


We kijken een film op mijn laptop “the Holiday”, mijn favoriet. Helaas heb ik de Franse versie gedownload, maar dat mag de pret niet drukken want “Jude Law velly handsome” en ze vragen me geregeld door te spoelen als Kate Winslet en Jack Black in beeld zijn, want die Jack Black is maar dik en lelijk, vinden ze.
Tegen middernacht komt een vrouw binnen met een TBA (traditional birth attendent). 75% van de bevallingen in het kamp gebeurt in het ziekenhuisje, de rest thuis met een TBA waarbij veel problemen ontstaan en de mortaliteit hoog is. De SMRU kliniek heeft een afspraak gemaakt met de TBA’s, ze mogen bij de bevalling blijven als ze de patiënt naar de kliniek brengen en geven support of labour. Ook hebben ze verloskundige instrumenten gekregen om een eventuele thuisbevalling veiliger te kunnen doen (voor als ze de kliniek niet meer halen) en hebben ze trainingen gekregen.
De patiënt bevalt heel vlot en een prachtig jongetje is geboren! Ik heb weer een bevalling geobserveerd, nog 16 te gaan (voor mijn onderzoek)!
Er zijn ’s nachts twee teams met midwives. Een slaapt en de ander is aan het werk tot twee uur ’s nachts, daarna wisselen ze. Indien er een calamiteit ontstaat, werken beide teams. Midwives slapen hier overigens met hun kinderen die nog borstvoeding krijgen. Mijn kamertje is naast de midwives en ze hebben speciaal voor mij een ventilator in het kamertje gezet, want “you are foreigner, you can’t take the heat”. Van twee uur ’s nachts tot half zeven slaap ik als een baby.

Wat overigens best bijzonder is, is dat je ’s nachts niets hoort! Geen babygehuil, geen zuchtende en puffende vrouwen, serene rust.
De volgende ochtend weer een bevalling! Ook al zo snel, binnen een uur! Dat is makkelijk observeren zo...
Na de ronde op de afdeling, presenteren er twee heel bijzondere patiënten zich bij de echo.
Een 25 jarige vrouw die voor de 7de keer zwanger is. Haar zes kindjes zijn allemaal overleden doordat ze te vroeg geboren zijn in Birma (na zeven maanden). Deze zwangerschap lijkt het ook weer mis te gaan. Ze heeft zo veel vruchtwater dat haar buik weken voor loopt en de baarmoeder daardoor denkt al groot genoeg te zijn om te bevallen. Om dit te voorkomen moet er wat vruchtwater uit. Met een naald die eigenlijk bedoeld is voor bloedtransfusie wordt in de buik geprikt en laten we 800ml vruchtwater aflopen. De naald raakt constant verstopt dus het is nogal een gedoe. Deze handeling is al talloze keren in deze zwangerschap toegepast en ze is al 29 weken en 3 dagen. Hopelijk haalt ze 32 weken, dan is de overlevingskans voor het kindje relatief groot. De vraag is natuurlijk wel, waar komt het door. Wellicht dat het kindje een afwijking heeft en er daardoor zoveel vruchtwater is, dat kunnen we hier niet uitzoeken en zal blijken wanneer het geboren is.
De volgende patiënt is 37 jaar oud en 27 weken en 4 dagen zwanger van haar vijfde kind. Ze klaagt over rugpijn en is ongelofelijk vermagerd. Je kunt de ribben tellen, ze weegt nog geen 40 kilo (148m lang). Tijdens de echo blijkt er een enorme zwelling in de eierstok te zitten en het ziet er niet gunstig uit. Het lastige is dat we geen verder onderzoek kunnen doen hier en er geen geld is om de vrouw naar het ziekenhuis te verwijzen. Uiteindelijk wordt met een beetje sjoemelen de vrouw toch naar het ziekenhuis verwezen, waar ze hopelijk meer voor haar kunnen betekenen.

Op de afdeling komt een 22 jarige vrouw binnen met haar kindje. Zij is ruim drie weken geleden bevallen in het ziekenhuis, dus niet bij ons in de kliniek. Ze werd doorverwezen omdat de bevalling niet opschoot en ze heeft een keizersnede gekregen. Vervolgens mogen ze vijf dagen in het ziekenhuis blijven en dan weer terug naar het kamp. Normaal gesproken komen ze dan eerst langs de kliniek zodat alle gegevens van de bevalling verwerkt kunnen worden (van het ziekenhuis krijgen we niets opgestuurd) en moeder en kind nogmaals worden nagekeken. Omdat ze niet bij de kliniek is geweest, is er een “home visitor” langs gegaan. Zij sporen patiënten in het kamp op die zich niet melden bij een controle afspraak om op die manier alle patiënten in beeld te kunnen houden (en niet ongemerkt verdwijnen/overlijden). Haar zoontje zag er heel erg mager uit en woog maar 1800 gram. Bij de geboorte woog hij 2240 gram, dus hij was echt flink afgevallen. Moeder had dit op de een of andere manier niet als gevaarlijk opgemerkt, dacht dat alles goed was en is daarom ook niet langs gekomen. Het jongetje is meteen opgenomen om te onderzoeken waarom hij zoveel is afgevallen. We vroegen moeder of ze genoeg borstvoeding had, waarop gelijk haar t-shirt omhoog ging, ze even flink in haar tepel kneep waarop een straal borstvoeding in mijn schoot belandde... Aan de borstvoeding kan het dus niet liggen!


De dag loopt ten einde en ik keer vol nieuwe ervaringen terug naar Mae Sot...

Inburgeren

In Mae Sot verblijven een heel aantal "buitenlanders": Italianen, Spanjaarden, Amerikanen, Engelsen, Fransen, Zwitsers, ga zo maar door. Een uitzondering is op doorreis, het overgrote deel werkt hier voor een NGO (non governmental organisation). Je komt elkaar overal tegen, bij de restaurantjes, bij het zwembad, op straat... Al vanaf de tweede dag dat ik hier ben, hoor ik bijna dagelijks iemand mijn naam roepen op straat.
Het is heel makkelijk om op die manier vrienden te maken, over het algemeen zit iedereen hier ook met hetzelfde doel en dat schept een band. Maar het is natuurlijk ook belangrijk om een beetje in te burgeren en je aan te passen aan de lokale bevolking, de Thai en Birmezen.
Soms is dat heel simpel, zoals wanneer je ergens heen wil: gewoon op de fiets, inclusief paraplu tegen de zon!
Zonder paraplu is het namelijk niet uit te houden en verbrand je binnen een half uur ondanks insmeren met SPF 50!
Iets lastiger is al het half liggend zittend eten, maar na twee weken kan ik steeds beter in kleermakerszit mijn Thaise curry en Birmese bonensalade naar binnen werken.

Stiekem wel met twee ventilators in je rug, want je smelt echt weg met de kleinste inspanning...

Soms gaat het wat lastiger, zoals het proberen te lezen van een Thaise opwaardeerkaart en het ontvangen van Thaise sms'jes:

หากคลิกที่ลิงก์ดังกล่าวแล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้น ให้คัดลอกและวาง ลงใน
หน้าต่างใหม่ของเบราว์เซอร์แทน หากคุณได้รับอีเมลฉบับนี้โดยไม่ได้ตั้งใจ
อาจเป็นไปได้ว่ามีบุคคลอื่น ป้อนที่อยู่อีเมลของคุณขณะพยายามรีเซ็ตรหัสผ่าน
หากคุณไม่ได้เป็นผู้ ขอรีเซ็ตรหัสผ่าน คุณไม่จำเป็นต้องทำอะไรเพิ่มเติม
และสามารถเพิกเฉย ต่ออีเมลฉบับนี้ได้

Wel spreek ik al een aantal woorden Thais en Birmees (goeiemorgen, ik heet Sophie, hoe gaat het, dankjewel, tot morgen), maar communicatie blijft lastig.
Gisterenavond was ik op een feestje met heel veel "buitenlanders" en ook Thai en Birmezen. De spreektaal was Engels/Thai/Birmees met diverse vreemde accenten, maar met een beetje handen- en voetenwerk kon iedereen zich wel verstaanbaar maken.
De Birmezen hebben de meest prachtige namen: Tha Tha Mu, Toe Le Poh, Muo Muo en soms opeens Mary of Doris, maar dat is meestal om dat de Birmese naam niet uit te spreken is voor ons. De namen hebben ook stuk voor stuk bijzondere betekenissen: Borderstar, Little Daughter, Star in the Sky...
Zo ontstond gisteren het idee om iedereen op het feestje ook een Birmese naam te geven die de groep met Birmezen mocht bedenken. Luid giechelend verzonnen ze voor iedereen een naam (het was al wat dieper in de nacht en Birmezen kunnen slecht tegen drank). Zo noemde ze een Italiaans meisje Seh Poh (Dirty Mind), een Argentijn Djo He Tha (White Rat) en ik kreeg Tjoh Tjoh (Pretty Pretty). Dus ik was best wel in mijn nopjes dat ik niet direct werd afgezeken, en met name de Spaans sprekende mensen vonden mijn naam geweldig gekozen. Ik ging er bijna van blozen, maar wat bleek, "Tjoh Tjoh" in het sleng Spaans het woord is voor het vrouwelijk geslachtsdeel. Ahum...
Is "Sophie" toch niet zo'n hele slechte gekozen naam en in alle talen uit te spreken...