Wang Pha

Tja, waar moet ik beginnen!
Vanmorgen ben ik gefietst naar de SMRU en met Marcus (een Nederlandse tropenarts) naar Wang Pha gegaan. Dit ligt, zoals ik eerder schreef, echt op de grens met Birma. Alleen een riviertje scheidt de twee landen. Je kan vanaf het kamp zo Birma zien liggen. En het gekke is, dat het eerste wat je ziet een paar hele grote mooie gebouwen zijn. Met een mooi golfplaten dak en airco en grote dikke auto’s voor de deur. Marcus vertelde me dat het een enorm casino is! Dat was natuurlijk wel het laatste dat ik daar verwachtte, maar er zit best een logische gedachte achter. Het Birmese leger heeft geld nodig, en casino’s zijn illegaal in Thailand. Dus hebben ze een mega casino daar gebouwd (en naar blijkt, op meer plekken langs de grens) waar mensen uit heel Thailand (zelfs vanuit Bangkok) naar toe reizen om hun geld te vergokken!!! Terwijl de rest van het land in pure armoede leeft en er zoveel mannen vrouwen en kinderen sterven door de slechte omstandigheden! Te bizar voor woorden...

Maar goed, ik ben dus in Wang Pha geweest vandaag. Samen met de SMRU en zijn vrouw Machteld heeft Marcus in de afgelopen vier jaar een klein ziekenhuisje gebouwd. Er zijn verschillende “afdelingen” die gescheiden worden door een muurtje. Op de verloskamers staan 2 bedden waar men kan bevallen maar daar worden eigenlijk alle gynaecologische onderzoeken gedaan. Ook is er een operatiekamer waar kleine ingrepen gedaan kunnen worden, er is geen anesthesist en dus ook geen narcose. De patiënten krijgen een middel toegediend waardoor ze even buiten bewustzijn zijn en in de tussentijd de ingreep plaatsvindt. Een keizersnede wordt er niet gedaan want daarvoor is veel meer nodig.
Er is een afdeling voor zwangere vrouwen, pas bevallen vrouwen en een malaria afdeling. Vervolgens is er een couveuseafdeling, die opgedeeld is in “special care” en “intensive care”. Er is verder geen echte beademing mogelijk, maar wel ondersteuning met zuurstof. Ook is er 1 couveuse met een lamp erin waar baby’s in gaan wanneer ze te geel zijn (hyperbilirubinemie heet dat). De rest van de baby’s liggen op een soort tapijtje op een metalen volwassenen bed gewikkeld in een katoenen doek of onder een lakentje. De ouders slapen naast het kind en zorgen ervoor. Verder hebben de baby’s nooit een luier om, de ouders schijnen haarfijn aan te voelen wanneer hun kind moet plassen en poepen en dan tillen ze ze op en houden ze boven de grond buiten of, als ze al kunnen zitten, zetten ze op een emmertje. Die kinderen schijnen ook razendsnel zindelijk te worden, no wonder!

Na aankomst gaan we langs alle patiënten en nemen door hoe het gaat met een Birmese arts waar Marcus mee samenwerkt. Samen met “medics” (lokaal getrainde dokters) wordt het beleid bepaald. Eigenlijk was had elke patiënt een bijzonder verhaal. Zo werd er vier dagen geleden een jongen van een jaar of 12 comateus binnengebracht, veroorzaakt door malaria. Hij was er echt heel slecht aan toe, echt bijna dood. Vandaag was hij door de medicijnen zo goed opgeknapt dat hij weer helemaal alert was, kon lachen en ook weer at en dronk!
Een ander bijzonder verhaal: op de intensive care ligt een baby meisje die na 29 weken zwangerschap geboren is (dus bijna 3 maanden te vroeg), 1 kilo woog bij de geboorte en nu een maand oud is. De bevalling is vermoedelijk zo vroeg op gang gekomen doordat haar moeder ernstig ziek is, ze heeft longkanker en is een paar dagen geleden terug naar haar hutje in het kamp gegaan om daar te sterven... De vader van het baby meisje zorgt nu voor haar. Wat je niet zou verwachten is dat zo’n kindje het hier redt (niet altijd natuurlijk), maar het gaat dus heel erg goed met haar! Eigenlijk moet ze alleen nog groeien en als ze alles zelf kan eten, mag ze met haar vader mee naar hun huisje. Marcus vroeg of ik toevallig wist wat we haar nog meer kunnen geven behalve normaal poedermelk. In Nederland krijgen zulke prematuren speciale voeding met allemaal supplementen erin, maar dat hebben ze hier niet. Daarom ga ik proberen te overleggen met een Nederlandse kinderarts wat voor dit meisje nu het beste zou zijn qua voeding om haar goed te laten groeien en op welke manier ik dat hier zou kunnen krijgen. Wel heel bijzonder om te zien dat zo’n klein meisje zo krachtig en sterk is. Desondanks blijft het natuurlijk wel heel erg heftig dat haar moeder stervende is...
Ook wel heel bijzonder is dat wanneer iemand bloedtransfusie nodig heeft, iemand met dezelfde bloedgroep wordt gezocht (meestal familielid), die wordt gecontroleerd op HIV, hepatitis B en malaria en vervolgens liggen ze naast elkaar en gaat het bloed van de een naar de ander!
Dit was maar een klein deel van wat ik allemaal heb gezien en meegemaakt vandaag, ik kan wel uren doorschrijven...
Vanavond ga ik uit eten met mijn 60 jarige Amerikaanse buurman. Hij werkt in Birma, maar doet mega geheimzinnig over wat hij precies doet. Hij vertelde een heel succesvol zakenman in Amerika te zijn en van wat ik begreep mengt hij zich in de Birmese politiek, maar het is allemaal erg confidential! Ondertussen klaagt hij steen en been over de hitte en verhuist hij morgen naar een guesthouse met airco... watje!
Alhoewel ik moet zeggen dat het toch wel erg warm is, het koelt ’s nachts af tot 37graden en het is heeeeel vochtig, maarja! Als dat alles is... als ik zie, lees en hoor wat de Birmese vluchtelingen allemaal hebben meegemaakt, dan is die hitte hier echt peanuts!

Morgen ga ik naar een ander klein ziekenhuisje aan de grens, woensdag een dagje op de office van de SMRU om te leren hoe het zit met de administratie en dan is donderdag mijn eerste dag in Mae La! Ik heb er zin in!!!