donderdag 29 april 2010
Mae La refugee camp
Eindelijk was het vandaag zo ver! Vanmorgen ben ik naar Mae La gegaan.
Een erg hobbelige weg voer ons naar het kamp. Zoals ik onderweg begreep is dit het enige vluchtelingenkamp. Wang Pha en Mok Ko Thai zijn clinics waar maar Birmese migranten heen kunnen die al dan niet illegaal in Thailand verblijven, onverzekerd zijn en daarom geen toegang hebben tot gezondheidszorg in Thailand.
Mae La is een vluchtelingenkamp waar de Birmezen die er verblijven niet uit kunnen, aan de Thaise grens. Ze mogen natuurlijk altijd terug naar Birma, maar Thailand mogen ze niet in. Het kamp is omgeven door een hek van bamboe en bij de uitgangen zitten Thaise militairen de wacht te houden. Ook op de weg erheen, komen we langs minstens twee wegversperringen waarbij de auto gecontroleerd wordt op illegalen Birmezen.
Dit had ik niet echt verwacht aangezien Wang Pha en Mok Ko Thai best wel gemoedelijk zijn en relatief eenvoudig te bereiken. Je hoeft er niet echt op te passen met foto's maken bijvoorbeeld, terwijl dit in Mae La wel het geval is.
De militairen en wegversperringen mogen niet op de foto en de mensen zelf zijn ook redelijk schuw. Ze hebben natuurlijk het enige meegemaakt, anders zaten ze daar niet.
Alle huisjes zijn gemaakt van bamboe en de daken van bladeren. In het regenseizoen is het een groot modderbad.
De "gangpaden" en vloeren in de clinic zijn ook van bamboestammen gemaakt en bij bijna iedere stap heb je het gevoel dat je erdoorheen zakt. Alle huisjes zijn op palen gebouwd omdat het anders overstroomt in het regenseizoen.
Mae La wordt omringd door bergen, daar achter ligt de grens met Birma.
Bij aankomst doen we eerst een ronde door de PNC, de afdeling voor zwangeren en kraamvrouwen. Elke patiënt wordt omringd door familie en elke keer wanneer we bij een patiënt gaan zitten (op de grond) draaien alle andere patiënten en hun familie leden zich naar ons toe zodat iedereen kan meeluisteren wat er gezegd wordt. En dit is helemaal niet uit nieuwsgierigheid, maar juist betrokkenheid bij de patiënt! Onze tweede patiënt is een jonge vrouw die vannacht bevallen is van een tweeling, ruim twaalf weken te vroeg (bij 28 weken). In Nederland hebben die kindjes over het algemeen een heel goede overlevingskans zonder al te veel complicaties. Helaas is er hier geen beademing en nog heel veel andere dingen niet en zijn ze allebei vlak na de geboorte overleden.
We proberen de vrouw uit te leggen dat we niet weten hoe het komt dat ze zo vroeg bevallen is. Je ziet het verdriet en onbegrip in haar ogen, gelukkig spreekt ze redelijk Engels en vertalen de midwives wat nodig is.
Even later zijn we in de verloskamer aangekomen waar een vrouw aan het bevallen is, mijn eerste bevalling hier!!
Geen gezucht en gepuf hier, zoals in Nederland, maar je kan de pijn van haar gezicht aflezen! Op zich heeft puffen en zuchten ook helemaal geen effect op de weeën, het is gewoon een manier om met de pijn om te gaan. In Afrika knippen ze (vaak) met hun vingers en roepen ze "Oh Lord" tijdens een wee, hier in Mae La hoor je ze niet, maar je merkt het aan hun lichaamstaal...
Plots begint de vrouw te persen, waarop de midwife (Manet is haar naam) haar vertelt niet te persen, want ze wil eerst voelen of het "fully" is, ofwel volledige ontsluiting... Helaas voor de vrouw heeft ze pas 7 cm en mag ze nog niet "tjoe" (persen in het Karen, de taal die de Birmese Karen stam hier spreekt). De vrouw zegt dat ze veel "thjaah" heeft: pijn. Dat kan ik me voorstellen. Het protocol hier zegt dat je elke 2 uur inwendig onderzoek moet doen tijdens de bevalling om te voelen in hoeverre het vordert. En de midwives hier kunnen protocollen volgen als de beste, daar kunnen we in Nederland nog wat van leren! Dus als ze vrouw een half uurtje later weer begint te persen (en ik duidelijk kan zien dat het echt persdrang is omdat het "fully" is), zegt Manet dat ze nog niet mag persen want ze heeft pas 7cm en ze gaat pas over anderhalf uur inwendig onderzoek doen, want dat zegt het protocol! Vervolgens zie ik 4 minuten laten een stukje hoofd tussen de benen van de vrouw opkomen, waarop Manet zegt: "just checking, maybe is fully", waarop ik bevestig knik dat dat me een goed idee lijkt. Heel verrassend is het inderdaad "fully" en is er 1 minuut later een meisje geboren! Ze hebben een heel goede taakverdeling tijdens de bevalling, 3 midwifes in totaal:
- 1 midwife pakt het kind aan en knipt de navelstreng af
- 1 midwife geeft een injectie aan de moeder als het hoofd en de voorste schouder geboren is, vervolgens pakt zij het kind over en droogt het af
- 1 schrijft alles op wat er gebeurt en geeft alles aan
Ook hier kunnen we in Nederland van leren, zo'n strikte taakverdeling! De navelstreng wordt overigens niet met een klemmetjes dichtgemaakt zoals in Nederland, want die hebben ze niet hier, maar met twee hele kleine elastiekjes die je vroeger om je slotjesbeugel droeg. Werkt op zich even effectief alleen is het niet steriel, alhoewel een navelklem onsteriel is zodra je vastpakt om het om de navelstreng te klemmen...
Vervolgens staat er een sterilisatie op het programma. Dat kan ook in Mae La. Elke vrouw wordt na de bevalling gevraagd wat ze als anti-conceptie gaat gebruiken. Dit zijn de opties:
baby again - sterilisation - IUD (spiraal) - Depo (prikpil) - OCP (de pil) - condom - undecided
Deze patiënt, moeder van 6 kinderen, heeft besloten tot sterilisatie. Het is een vrij eenvoudige ingreep, alleen lastig dat er geen narcose is in Mae La. Daarom wordt de huid lokaal verdoofd en krijgt ze een stevig slaapmiddel. In de operatiekamer staan 2 plankjes met hechtdraad en andere benodigdheden en er is 1 operateur en 3 helpers. Eentje meet elke zoveel minuten de bloeddruk en de hartslag, een ander assisteert de operateur en de derde keek in dit geval mee. De operatie loopt voorspoedig alleen duurt wat langer dan verwacht waardoor de patiënt op een gegeven moment wakker wordt en begint te zingen! Ze krijgt nog een beetje extra slaapmiddel en is binnen een paar seconden weer vertrokken. Gabie (de Nederlandse tropenarts) vertelt me dat ze door dit medicijn zodra ze echt weer wakker zijn, alles zijn vergeten. Dus zelfs als ze liggen te kermen van de pijn (was nu niet het geval), zijn ze dat gewoon weer vergeten. Onvoorstelbaar!!
Na de operatie wordt haar man erbij gehaald en tillen haar man en de operatiemedewerkers haar van het bed af, door de gang naar haar matje om bij te komen. Geen brancard of iets dergelijks!
De dag komt langzaam tot een einde en we rijden weer terug met de auto over de hobbelige wegen, langs de wegversperringen, door de bergen terug naar de Shoklo Malaria Research Unit in Mae Sot, het hoofdkwartier....
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Mijn hemel, is toch ongelooflijk dat dit soort dingen zo gaan in die uithoeken van de wereld en dat zij het daarmee eigenlijk prima redden.. Moet wel echt een cultuurshock geweest zijn voor je! Ik neem dan ook aan dat de tweeling is overleden? Mag je eigenlijk zelf ook dingen doen, of is het alleen kijken? xxxx
BeantwoordenVerwijderen