Regen!!!

Net zoals sommige van jullie heel lang hebben gewacht op de eerste sneeuwval tijdens de groentijd, hebben we hier na lang wachten de eerste regenval!!
Hele grote dikke druppels... Het duurde maar kort, maar het scheelt een slok op een borrel qua benauwdheid!

Mae La refugee camp

Eindelijk was het vandaag zo ver! Vanmorgen ben ik naar Mae La gegaan.
Een erg hobbelige weg voer ons naar het kamp. Zoals ik onderweg begreep is dit het enige vluchtelingenkamp. Wang Pha en Mok Ko Thai zijn clinics waar maar Birmese migranten heen kunnen die al dan niet illegaal in Thailand verblijven, onverzekerd zijn en daarom geen toegang hebben tot gezondheidszorg in Thailand.
Mae La is een vluchtelingenkamp waar de Birmezen die er verblijven niet uit kunnen, aan de Thaise grens. Ze mogen natuurlijk altijd terug naar Birma, maar Thailand mogen ze niet in. Het kamp is omgeven door een hek van bamboe en bij de uitgangen zitten Thaise militairen de wacht te houden. Ook op de weg erheen, komen we langs minstens twee wegversperringen waarbij de auto gecontroleerd wordt op illegalen Birmezen.
Dit had ik niet echt verwacht aangezien Wang Pha en Mok Ko Thai best wel gemoedelijk zijn en relatief eenvoudig te bereiken. Je hoeft er niet echt op te passen met foto's maken bijvoorbeeld, terwijl dit in Mae La wel het geval is.
De militairen en wegversperringen mogen niet op de foto en de mensen zelf zijn ook redelijk schuw. Ze hebben natuurlijk het enige meegemaakt, anders zaten ze daar niet.
Alle huisjes zijn gemaakt van bamboe en de daken van bladeren. In het regenseizoen is het een groot modderbad.
De "gangpaden" en vloeren in de clinic zijn ook van bamboestammen gemaakt en bij bijna iedere stap heb je het gevoel dat je erdoorheen zakt. Alle huisjes zijn op palen gebouwd omdat het anders overstroomt in het regenseizoen.

Mae La wordt omringd door bergen, daar achter ligt de grens met Birma.


Bij aankomst doen we eerst een ronde door de PNC, de afdeling voor zwangeren en kraamvrouwen. Elke patiënt wordt omringd door familie en elke keer wanneer we bij een patiënt gaan zitten (op de grond) draaien alle andere patiënten en hun familie leden zich naar ons toe zodat iedereen kan meeluisteren wat er gezegd wordt. En dit is helemaal niet uit nieuwsgierigheid, maar juist betrokkenheid bij de patiënt! Onze tweede patiënt is een jonge vrouw die vannacht bevallen is van een tweeling, ruim twaalf weken te vroeg (bij 28 weken). In Nederland hebben die kindjes over het algemeen een heel goede overlevingskans zonder al te veel complicaties. Helaas is er hier geen beademing en nog heel veel andere dingen niet en zijn ze allebei vlak na de geboorte overleden.
We proberen de vrouw uit te leggen dat we niet weten hoe het komt dat ze zo vroeg bevallen is. Je ziet het verdriet en onbegrip in haar ogen, gelukkig spreekt ze redelijk Engels en vertalen de midwives wat nodig is.

Even later zijn we in de verloskamer aangekomen waar een vrouw aan het bevallen is, mijn eerste bevalling hier!!
Geen gezucht en gepuf hier, zoals in Nederland, maar je kan de pijn van haar gezicht aflezen! Op zich heeft puffen en zuchten ook helemaal geen effect op de weeën, het is gewoon een manier om met de pijn om te gaan. In Afrika knippen ze (vaak) met hun vingers en roepen ze "Oh Lord" tijdens een wee, hier in Mae La hoor je ze niet, maar je merkt het aan hun lichaamstaal...
Plots begint de vrouw te persen, waarop de midwife (Manet is haar naam) haar vertelt niet te persen, want ze wil eerst voelen of het "fully" is, ofwel volledige ontsluiting... Helaas voor de vrouw heeft ze pas 7 cm en mag ze nog niet "tjoe" (persen in het Karen, de taal die de Birmese Karen stam hier spreekt). De vrouw zegt dat ze veel "thjaah" heeft: pijn. Dat kan ik me voorstellen. Het protocol hier zegt dat je elke 2 uur inwendig onderzoek moet doen tijdens de bevalling om te voelen in hoeverre het vordert. En de midwives hier kunnen protocollen volgen als de beste, daar kunnen we in Nederland nog wat van leren! Dus als ze vrouw een half uurtje later weer begint te persen (en ik duidelijk kan zien dat het echt persdrang is omdat het "fully" is), zegt Manet dat ze nog niet mag persen want ze heeft pas 7cm en ze gaat pas over anderhalf uur inwendig onderzoek doen, want dat zegt het protocol! Vervolgens zie ik 4 minuten laten een stukje hoofd tussen de benen van de vrouw opkomen, waarop Manet zegt: "just checking, maybe is fully", waarop ik bevestig knik dat dat me een goed idee lijkt. Heel verrassend is het inderdaad "fully" en is er 1 minuut later een meisje geboren! Ze hebben een heel goede taakverdeling tijdens de bevalling, 3 midwifes in totaal:
- 1 midwife pakt het kind aan en knipt de navelstreng af
- 1 midwife geeft een injectie aan de moeder als het hoofd en de voorste schouder geboren is, vervolgens pakt zij het kind over en droogt het af
- 1 schrijft alles op wat er gebeurt en geeft alles aan
Ook hier kunnen we in Nederland van leren, zo'n strikte taakverdeling! De navelstreng wordt overigens niet met een klemmetjes dichtgemaakt zoals in Nederland, want die hebben ze niet hier, maar met twee hele kleine elastiekjes die je vroeger om je slotjesbeugel droeg. Werkt op zich even effectief alleen is het niet steriel, alhoewel een navelklem onsteriel is zodra je vastpakt om het om de navelstreng te klemmen...


Vervolgens staat er een sterilisatie op het programma. Dat kan ook in Mae La. Elke vrouw wordt na de bevalling gevraagd wat ze als anti-conceptie gaat gebruiken. Dit zijn de opties:
baby again - sterilisation - IUD (spiraal) - Depo (prikpil) - OCP (de pil) - condom - undecided
Deze patiënt, moeder van 6 kinderen, heeft besloten tot sterilisatie. Het is een vrij eenvoudige ingreep, alleen lastig dat er geen narcose is in Mae La. Daarom wordt de huid lokaal verdoofd en krijgt ze een stevig slaapmiddel. In de operatiekamer staan 2 plankjes met hechtdraad en andere benodigdheden en er is 1 operateur en 3 helpers. Eentje meet elke zoveel minuten de bloeddruk en de hartslag, een ander assisteert de operateur en de derde keek in dit geval mee. De operatie loopt voorspoedig alleen duurt wat langer dan verwacht waardoor de patiënt op een gegeven moment wakker wordt en begint te zingen! Ze krijgt nog een beetje extra slaapmiddel en is binnen een paar seconden weer vertrokken. Gabie (de Nederlandse tropenarts) vertelt me dat ze door dit medicijn zodra ze echt weer wakker zijn, alles zijn vergeten. Dus zelfs als ze liggen te kermen van de pijn (was nu niet het geval), zijn ze dat gewoon weer vergeten. Onvoorstelbaar!!
Na de operatie wordt haar man erbij gehaald en tillen haar man en de operatiemedewerkers haar van het bed af, door de gang naar haar matje om bij te komen. Geen brancard of iets dergelijks!

De dag komt langzaam tot een einde en we rijden weer terug met de auto over de hobbelige wegen, langs de wegversperringen, door de bergen terug naar de Shoklo Malaria Research Unit in Mae Sot, het hoofdkwartier....

Mae Sot

Nog even een kaartje van Mae Sot, het plaatsje waar ik nu woon. De groene en de rode straat zijn de hoofdwegen en die getekende straatjes eromheen zijn ministraatjes. Ik woon op de rode straat ter hoogte van de malaria office.

Cholera, de bof en een amputatie

Vandaag ben ik naar Ma Ker Thai geweest samen met Machteld (Nederlandse tropenarts). Dat is een klein vluchtelingenkamp waar sinds afgelopen weekend de verloskamer (met 2 bedden) open is gegaan en al 3 vrouwen zijn bevallen! Vandaag kwamen vrouwen vanuit het kamp voor zwangerschapscontrole en ook vrouwen met hun baby's voor checkup. De zwangeren worden allemaal gecontroleerd, onder andere op malaria en er is zelfs een mobiel echoapparaat.

























In een andere ruimte wordt voorlichting gegeven door Birmese midwives over hoe HIV zich verspreidt en hoe dit te voorkomen. Deze verloskundigen doen ook de controles en overleggen met Machteld en worden verder getraind. Hierdoor kunnen ze op een gegeven moment alles zelf, is de bedoeling...
Op een gegeven moment reed er een tractor achtig apparaat het terrein op en iedereen liep er op af... er lag een man van een jaar of 27 op, nog maar net bij bewustzijn. Zijn hartslag was niet meer te voelen bij zijn pols en met een hand op zijn borst voelde je zijn hart heeel zwakjes maar erg snel kloppen en tegelijkertijd liep letterlijk water uit zijn broek op de grond (diarree). Hij verloor dus al zijn vocht en gaat je hart heel snel kloppen om zoveel mogelijk al het bloed en vocht rond te pompen. Doordat je zoveel vocht verliest, verlies je ook allemaal stoffen (zoals zout en kalium) en dat kan je lijf niet lang volhouden en raak je in shock. Als je vervolgens niets doet ga je heel snel dood en hij was echt op het randje. We hebben hem snel een infuus gegeven om het vochtverlies te compenseren en hij moest z.s.m. naar een echt ziekenhuis, alleen zijn er geen ambulances. Dus in eerste instantie zou hij met de tractor gebracht worden door zijn familie, maar gelukkig kwam er een busje langs die hem wilde brengen. Hoe hij nou zo ziek geworden was, dat komt door het drinken van vervuild water met de cholerabacterie!! Er schijnen al meer gevallen te zijn dus een kleine outbreak. Serious business! De waterbron moet nu worden opgespoord en vervolgens bestreden met chloor.
Verder lag er op de afdeling ook een jongetje met de bof. In Nederland word je er voor ingeënt, maar hier niet. Op zich is de bof niet heel erg maar als complicaties, die vaak optreden, kan je er als jongen onvruchtbaar van raken...
Op de foto's zie je ook een klein meisje met maar 1 armpje. 4 maanden geleden was zij aan het spelen op het pad naast het huis en de buurman had een wilde beer in een kooi gevangen, als huisdier, en daar kwam ze helaas te dichtbij en hij heeft haar armpje eraf gebeten... Niet te geloven toch!

Het is niet alleen maar drama hier, alhoewel dat misschien wel zo lijkt naar wat ik schrijf, maar er zijn ook zoveel mooie dingen!
De mensen zijn zo ontzettend gelukkig met wat ze hebben en helpen elkaar met alles! Ook de midwives en nurses, die helpen elkaar met werkelijk alles! Vandaag was er reanimatieles van twee Engelse kinderartsen voor alle medical staff in Maw Ker Thai en ondanks de taalbarrière proberen degene die een beetje Engels spreken alles zo goed mogelijk te vertalen en uit te leggen naar hun collega's.

Ook is de eerste regen gevallen, werkelijk een wolkbreuk niet te geloven... Hierdoor werd de temperatuur ook iets meer aangenaam, alhoewel ik goed aan de hitte gewend geraakt ben de afgelopen dagen...
Op dezelfde foto van de regenplas is ook een stukje te zien van het nieuwe ziekenhuisje dat ze aan het bouwen zijn, het vorige ziekenhuis bestond echt alleen uit wat hout en een dak dat erg lekte, dus tijdens het regenseizoen lagen de patiënten half in de modder...

Anyway, weer genoeg meegemaakt dus vandaag!
Morgen op de office papierwerk doen en donderdag ga ik voor het eerst naar Mae La, waar ik de needs assessment zal doen!

Wang Pha

Tja, waar moet ik beginnen!
Vanmorgen ben ik gefietst naar de SMRU en met Marcus (een Nederlandse tropenarts) naar Wang Pha gegaan. Dit ligt, zoals ik eerder schreef, echt op de grens met Birma. Alleen een riviertje scheidt de twee landen. Je kan vanaf het kamp zo Birma zien liggen. En het gekke is, dat het eerste wat je ziet een paar hele grote mooie gebouwen zijn. Met een mooi golfplaten dak en airco en grote dikke auto’s voor de deur. Marcus vertelde me dat het een enorm casino is! Dat was natuurlijk wel het laatste dat ik daar verwachtte, maar er zit best een logische gedachte achter. Het Birmese leger heeft geld nodig, en casino’s zijn illegaal in Thailand. Dus hebben ze een mega casino daar gebouwd (en naar blijkt, op meer plekken langs de grens) waar mensen uit heel Thailand (zelfs vanuit Bangkok) naar toe reizen om hun geld te vergokken!!! Terwijl de rest van het land in pure armoede leeft en er zoveel mannen vrouwen en kinderen sterven door de slechte omstandigheden! Te bizar voor woorden...

Maar goed, ik ben dus in Wang Pha geweest vandaag. Samen met de SMRU en zijn vrouw Machteld heeft Marcus in de afgelopen vier jaar een klein ziekenhuisje gebouwd. Er zijn verschillende “afdelingen” die gescheiden worden door een muurtje. Op de verloskamers staan 2 bedden waar men kan bevallen maar daar worden eigenlijk alle gynaecologische onderzoeken gedaan. Ook is er een operatiekamer waar kleine ingrepen gedaan kunnen worden, er is geen anesthesist en dus ook geen narcose. De patiënten krijgen een middel toegediend waardoor ze even buiten bewustzijn zijn en in de tussentijd de ingreep plaatsvindt. Een keizersnede wordt er niet gedaan want daarvoor is veel meer nodig.
Er is een afdeling voor zwangere vrouwen, pas bevallen vrouwen en een malaria afdeling. Vervolgens is er een couveuseafdeling, die opgedeeld is in “special care” en “intensive care”. Er is verder geen echte beademing mogelijk, maar wel ondersteuning met zuurstof. Ook is er 1 couveuse met een lamp erin waar baby’s in gaan wanneer ze te geel zijn (hyperbilirubinemie heet dat). De rest van de baby’s liggen op een soort tapijtje op een metalen volwassenen bed gewikkeld in een katoenen doek of onder een lakentje. De ouders slapen naast het kind en zorgen ervoor. Verder hebben de baby’s nooit een luier om, de ouders schijnen haarfijn aan te voelen wanneer hun kind moet plassen en poepen en dan tillen ze ze op en houden ze boven de grond buiten of, als ze al kunnen zitten, zetten ze op een emmertje. Die kinderen schijnen ook razendsnel zindelijk te worden, no wonder!

Na aankomst gaan we langs alle patiënten en nemen door hoe het gaat met een Birmese arts waar Marcus mee samenwerkt. Samen met “medics” (lokaal getrainde dokters) wordt het beleid bepaald. Eigenlijk was had elke patiënt een bijzonder verhaal. Zo werd er vier dagen geleden een jongen van een jaar of 12 comateus binnengebracht, veroorzaakt door malaria. Hij was er echt heel slecht aan toe, echt bijna dood. Vandaag was hij door de medicijnen zo goed opgeknapt dat hij weer helemaal alert was, kon lachen en ook weer at en dronk!
Een ander bijzonder verhaal: op de intensive care ligt een baby meisje die na 29 weken zwangerschap geboren is (dus bijna 3 maanden te vroeg), 1 kilo woog bij de geboorte en nu een maand oud is. De bevalling is vermoedelijk zo vroeg op gang gekomen doordat haar moeder ernstig ziek is, ze heeft longkanker en is een paar dagen geleden terug naar haar hutje in het kamp gegaan om daar te sterven... De vader van het baby meisje zorgt nu voor haar. Wat je niet zou verwachten is dat zo’n kindje het hier redt (niet altijd natuurlijk), maar het gaat dus heel erg goed met haar! Eigenlijk moet ze alleen nog groeien en als ze alles zelf kan eten, mag ze met haar vader mee naar hun huisje. Marcus vroeg of ik toevallig wist wat we haar nog meer kunnen geven behalve normaal poedermelk. In Nederland krijgen zulke prematuren speciale voeding met allemaal supplementen erin, maar dat hebben ze hier niet. Daarom ga ik proberen te overleggen met een Nederlandse kinderarts wat voor dit meisje nu het beste zou zijn qua voeding om haar goed te laten groeien en op welke manier ik dat hier zou kunnen krijgen. Wel heel bijzonder om te zien dat zo’n klein meisje zo krachtig en sterk is. Desondanks blijft het natuurlijk wel heel erg heftig dat haar moeder stervende is...
Ook wel heel bijzonder is dat wanneer iemand bloedtransfusie nodig heeft, iemand met dezelfde bloedgroep wordt gezocht (meestal familielid), die wordt gecontroleerd op HIV, hepatitis B en malaria en vervolgens liggen ze naast elkaar en gaat het bloed van de een naar de ander!
Dit was maar een klein deel van wat ik allemaal heb gezien en meegemaakt vandaag, ik kan wel uren doorschrijven...
Vanavond ga ik uit eten met mijn 60 jarige Amerikaanse buurman. Hij werkt in Birma, maar doet mega geheimzinnig over wat hij precies doet. Hij vertelde een heel succesvol zakenman in Amerika te zijn en van wat ik begreep mengt hij zich in de Birmese politiek, maar het is allemaal erg confidential! Ondertussen klaagt hij steen en been over de hitte en verhuist hij morgen naar een guesthouse met airco... watje!
Alhoewel ik moet zeggen dat het toch wel erg warm is, het koelt ’s nachts af tot 37graden en het is heeeeel vochtig, maarja! Als dat alles is... als ik zie, lees en hoor wat de Birmese vluchtelingen allemaal hebben meegemaakt, dan is die hitte hier echt peanuts!

Morgen ga ik naar een ander klein ziekenhuisje aan de grens, woensdag een dagje op de office van de SMRU om te leren hoe het zit met de administratie en dan is donderdag mijn eerste dag in Mae La! Ik heb er zin in!!!

Mae Sot

Ondanks dat ik iedereen de afgelopen maanden al heb bestookt met wat ik allemaal ga doen hier in Thailand/Birma, toch nog even een algemeen berichtje over het hoe en wat precies....
In de komende zes weken ben ik in Mae Sot en Mae La, Thailand (zie kaartje). In Mae Sot woon ik en in Mae La doe ik onderzoek. Ik doe hier een safe motherhood needs assessment. Dit houdt in dat ik de verloskundige zorg in kaart ga brengen: wat gaat goed en waar zitten knelpunten. Als ik mijn observaties heb geanalyseerd en meer inzicht heb gekregen in de kwaliteit van de verloskundige zorg, zal ik hierover feedback geven aan de midwives en les geven om zo de zorg te verbeteren.

Vanwege politieke omstandigheden verbleven er in 2006 ruim 155.000 Birmese vluchtelingen aan de Thai-Birmese grens, verspreid over 13 kampen. Daarnaast verblijven er duizenden Birmese vluchtelingen vlak over de grens In Bangladesh en India en zijn er meer dan een miljoen migranten (il)legaal werkzaam in de buurlanden van Birma.
Birmese vluchtelingen en migranten leiden een kwetsbaar bestaan. Opgesloten in kampen, hebben zij geen bewegingsvrijheid, mogen geen werk verrichten, leiden feitelijk een doelloos bestaan, al jaren lang. Altijd dreigt een verplichte terugkeer naar Birma, waar het heel gevaarlijk is. Huizen zijn verbrand, dwangarbeid, meisjes en vrouwen worden verhandeld, misbruikt en verkracht. Veel vluchtelingen zwerven in de omringende landen, zoekend naar een eenvoudig bestaan om te overleven. Zij bieden zich onder meer aan als goedkope arbeidskrachten in buurlanden. Hier zijn zij echter ook niet (meer) welkom; ze worden vervolgd en over de grens gezet.
De Shoklo Malaria Research Unit (SMRU) is opgericht in 1986. In die tijd verleende Artsen zonder Grenzen medische hulp in de vluchtelingenkampen. Het bleek dat de met malaria besmette patiënten slecht reageerden op de ingestelde therapie, als gevolg van resistentie. Daarom heeft de SMRU dit als een van de hoofddoelen gesteld en met succes.
De thuisbasis is gelegen in Mae Sot en het grootste vluchtelingenkamp, Mae La Camp, ligt op ongeveer 1 uur rij-afstand daar vandaan. Een groot deel van de bevolking van Mae La is Karen, een Birmese stam. Veel Karen hebben als gevolg van conflicten in eigen land hun omgeving verlaten en hebben hun toevlucht gezocht in buurlanden, waaronder Thailand.
Meer dan 90% van de zwangere vrouwen in Mae La Camp ontvangt enige zwangerschapscontroles en ongeveer 70% van de vrouwen bevalt in de verloskamer van het SMRU onder begeleiding van al dan niet opgeleide Birmese Karen verloskundigen. De overige 30% bevalt thuis onder begeleiding van een traditional birth attentant (TBA). Een keizersnede kan niet in Mae La en wanneer een patiënt dat nodig heeft, wordt ze vervoerd naar het ziekenhuis van Mae Sot.
In Mae La, waar 55.000 vluchtelingen verblijven, is een kliniek van de SMRU gevestigd waar naast de reguliere zorg ook prenatale, natale en postnatale zorg geleverd wordt (zwangerschapscontroles, bevalling en verblijf na de bevalling). De Antenatal Care unit (ANC, zwangerschapscontroles) wordt dagelijks door ongeveer 100 zwangeren bezocht. Per jaar bevallen ongeveer 1200 vrouwen op de verloskamers. Een deel van hen verblijft nog enige tijd op de Post Natal Care (PNC) of in de Special Care Baby Unit (couveuseafdeling). Tussen Mae Sot en Mae La ligt aan de grens van Birma de migrantenkliniek Wang Pha. Deze kliniek geeft net als Mae La, naast de reguliere zorg ook prenatale, natale en postnatale zorg. Ten zuiden van Mae Sot liggen nog drie migrantenklinieken, maar daar kan men alleen komen voor zwangerschapscontroles en niet om te bevallen. De zwangeren die deze klinieken bezoeken bevallen thuis of bij complicaties in een Thais ziekenhuis.

De eerste foto's!

De eerste foto's van de reis en Mae Sot

Arrived!!!!

Zo! Het eerste bericht uit Mae Sot!
De vliegreis ging heel voorspoedig, ik heb bijna de hele reis geslapen... Daarna een uurtje met de taxi en toen nog 8 uur met de bus. Eigenlijk verliep alles heel soepel en doordat ik ook heb geslapen, heb ik niet echt een jetlag, maar misschien kan morgen wel heel moeizaam opstaan, dus nog eventjes een slag om de arm...
M'n hutje is echt te mooi en romantisch. Helemaal van hout en een mooie douche, half in de buitenlucht. In de raamkozijnen zitten namelijk geen ramen, maar horren. Dus je slaapt/doucht etc half buiten. Het is hier 40graden, maar dat is wel te doen. Met Gabie en Douwe (haar vriend) heb ik het stadje verkend. Eigenlijk is er maar 1 weg, wat wel zo makkelijk is voor mij met mijn enorme gevoel voor richting (NOT). Het loopt in een rechthoek en alles is 1richtingsverkeer... We hebben heerlijk Thais gegeten voor 3 euro met z'n 3en! Ook zijn we nog bij de Tesco geweest, want die zit hier gewoon (zoals ook 2 7elevens). Dus ik kan morgen gewoon ontbijten met brood (alleen vergeten om iets te kopen voor op het brood, beetje jammer) en soja melk met muesli! Vanaf morgen heb ik een fiets zodat ik nog makkelijk die ene straat door kan crossen. Het is hier overigens heel erg veilig, het enige waar je voor moet oppassen zijn honden, maar daarom wordt aangeraden om altijd een paar stenen in je zak te hebben om op ze te gooien. Maar dat doe ik natuurlijk niet, dat vind ik veel te zielig... Tot nu toe nog geen last van gehad.
Ook heb ik een Thaise sim-kaart gekocht voor omgerekend 2 euro met 150 belminuten erop!!! Alles is echt mega goedkoop hier in vergelijking met Nederland, nogal prima!!
Het enige dat een beetje lastig is, is dat mijn blog automatisch in het Thais opent op mijn computer dus dat is wat lastig als je je wachtwoord bent vergeten en een nieuwe wil vragen... Ik heb ongeveer 4 e-mails gekregen die er ongeveer zo uitzagen:

หากต้องการเริ่มขั้นตอนการรีเซ็ตรหัสผ่านสำหรับ บัญชี Google
six.sophie@yahoo.com ของคุณ ให้คลิกลิงก์ด้านล่าง
https://www.google.com/accounts/RP?c=CKC0m9Opt92PggEQjMWwm9eni8jfAQ&hl=th
หากคลิกที่ลิงก์ดังกล่าวแล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้น ให้คัดลอกและวาง URL ลงใน
หน้าต่างใหม่ของเบราว์เซอร์แทน หากคุณได้รับอีเมลฉบับนี้โดยไม่ได้ตั้งใจ
อาจเป็นไปได้ว่ามีบุคคลอื่น ป้อนที่อยู่อีเมลของคุณขณะพยายามรีเซ็ตรหัสผ่าน
หากคุณไม่ได้เป็นผู้ ขอรีเซ็ตรหัสผ่าน คุณไม่จำเป็นต้องทำอะไรเพิ่มเติม
และสามารถเพิกเฉย ต่ออีเมลฉบับนี้ได้

ขอขอบคุณที่ใช้ Google หากมีคำถามหรือข้อสงสัยเกี่ยวกับบัญชีของคุณ
โปรดเข้าไปที่ศูนย์ช่วยเหลือ ของบัญชี

Succes.... Maar het is gelukt!

Anyway, er komen z.s.m. foto's, maar ik moet nog even een snoertje scoren om de foto's op mijn laptop te kunnen zetten...
Al met al dus een hele prima reis en een heerlijke eerste dag!
Tot snel!
Liefs Sophie

Het aftellen kan beginnen

Nog drie weken en 1 dag en dan gaat de grote reis beginnen!
Spannend vind ik het wel, maar vooral heel leuk!
Het volgende bericht zal, hoogstwaarschijnlijk, vanuit Mae Sot geschreven worden, waar ik in een guesthouse slaap en zelfs wifi internet heb (wat niets over de snelheid ervan zegt, maar toch!)